Πειράζει

Είναι τα σώματα κρυψώνες

που τα ζητάς
κάπως να βγάλεις τους χειμώνες 

Και τα φοράς να ´σαι ζεστά

αλλά δεν είναι αρκετά

Και τ' αγαπάς, να 'σαι καλά,

αλλά δεν είναι αρκετά

Κι έτσι όταν ξεχειμωνιάζει

να τους φεύγεις, δεν πειράζει.

Είναι κι ένα σώμα σπίτι

που το ζητάς χρόνια
σαν να σου ανήκει

Δεν τα κατάφερες ποτέ

να το φορέσεις 

και να νιώσεις πως είναι να είσαι εσύ

ωστόσο υφίσταται.

Για τον δρόμο

Είμαστε καράβια 

σε φουρτούνα

σε ανοιχτό λιμάνι.

Πέφτουμε ο εις στον άλλο

στα ρηχά και τσακιζόμαστε.

Τα μαλλιά

Άσε τα μαλλιά σου στο τραπέζι
Θα τα κόψω με το μαχαίρι της κουζίνας

Ψάχνω στις τσέπες μου να βρω το γιατρικό σου
είναι όμως τρύπιες και οι δυο
και ό,τι και να 'χα εκεί γλίστρησε και χάθηκε

Άσε τα ματιά σου στο άνοιγμα του πουκαμίσου μου

Θα το κόψω με το ψαλίδι σου.

Ξεχνάω και θυμάμαι επί σειρά λαθών
και κολυμπώ στο βάθος των νερών σου.

Αυτός ο τρόπος που αρθρώνεις το θήτα 

απ´ το βαθύ μ' ανατριχιάζει
Μέσα μου μεγαλουργεί.

Αυτό θα πει προβολή.  

Αγαπώ - Δεν Αγαπώ

Βρήκα έναν ασφαλή και καθώς πρέπει τρόπο 

να αυτοκτονώ. 

Αγαπώ-Δεν Αγαπώ

Κι ας είναι ζεστό ψωμάκι 

το σώμα σου 

κι ας κολλάει πάνω μου 

κι ας τυλίγομαι γύρω του 

τους πάγους μέσα μου
δεν τους αγγίζει τίποτα

Αγαπώ-Δεν Αγαπώ
Το μυστικό μου!

Περί συναφείας

Η γαρ πολλή συνάφεια 

γεννάει την αντιπάθεια.

Αγάπη μου από μακρυά,

το πάμε ευθεία για μπελά.

Είσαι ζεστή σαν το ψωμί, 

γλυκιά είσαι σαν το μέλι.

Βλέπω την πίκρα να ´ρχεται

κι άλλο κεντρί μου μέλλει.

Έτσι αγάπη μου καλή 

όσο πιο αργά βρισκόμαστε 

τόσο πιο αργά αγάπη μου 

μαζί θα χωριζόμαστε.

περί φωτός

Μετά

σ´ αγκάλιασα 

και μ´ έκανες κι εμένα φως...

Ο Ών

Τον χρόνο τον αμείλικτο και τον ευσπλαχνικό υμνώ. 

Τον βαρκάρη του Αχέρωντα.  Τον αστροκαταλύτη. 

Τον συλλέκτη των πάντων και ποιμένα του σύμπαντος. 

Στιγμών, δημιουργημάτων, ονείρων τον θηρευτή. 

Τον λυτρωτή, τον πανδαμάτορα. 

Γιατί τον φοβήθηκα

Οι άνθρωποι κάποτε θέλουν να δώσουν
Αλίμονο αν βρεθείς στο δρόμο τους
Σε φορτώνουν με όλη τους την πρόθεση
Σε διαβρώνουν με την απλόχερη προσφορά τους
Σε απατούν με την κατά συνθήκη ανοιχτή τους καρδιά
Σε ισοπεδώνουν, σε λειένουν, σε μαλακώνουν
Και σε αφανίζουν όταν σ´ αφήνουν

Οι άνθρωποι κάποτε θέλουν να πάρουν
Αλίμονο αν βρεθείς στο δρόμο τους
Σε ισοπεδώνουν με την ανάγκη τους
Σε απομυζούν σαν βρυκόλακες με τα νύχια και τα δόντια τους
Σε ρουφάνε μέχρι μυελού των οστών ωσμώνοντας την κενότητά τους
Σε δυναστεύουν στρατοί αχόρταγοι κι αδειάζουν τη γη σου
Και σε παρατούν αναιμικό και άγονο

Αλίμονο στους ανολόκληρους ανθρώπους.
Ψάχνουν πάνω σου να βρουν σαν τυμβωρύγχοι
τα χαμένα τους θραύσματα.
Σου φορτώνουν τις θλίψεις τους και τα κενά τους
Και σ´ αφήνουν να αναρωτιέσαι ποια δική σου έλλειψη
σε οδήγησε στον δρόμο τους να τυραννιέσαι. 

Κλειστό παράθυρο

Μπρος το κλειστό παράθυρο 

θα βλέπω όλα όσα θέλω 

και θα σκέφτομαι:

Πόσο βασανίστηκαν άραγε οι βασανιστές μας;

Θα το μάθουμε ποτέ;

Και πόσο βασανιστήκαμε γι' αυτούς που τυραννίσαμε κι εμείς;

Τηρήθηκε το ματωμένο ισοζύγιο;

Δώσαμε ή πήραμε το παραπάνω αίμα;

Και έπειτα, 

πόσο αθώα υπήρξαμε τα θύματα; 

Σ´ αυτή τη λαίλαπα της Ιστορίας 

που λέγεται Άνθρωπος, 

άλλο πλάσμα δε βρέθηκε να μισεί τόσο πολύ 

τους όμοιους και την ύπαρξή του. 

Η πρόνοια του σύμπαντος κόσμου,

ευτυχώς,

φρόντισε να προστατεύσει εαυτόν 

βάζοντας αυτό τον Δούρειο Ίππο μέσα Του. 

Πόσων ετών είσθε;

Κοιτάω τον γέρο μου εαυτό πως συρρικνώνεται 

λες τα λεπτά που τον χτυπούν κάτι του παίρνουν.

Και με τρομάζει αυτή η εικόνα που μου δίνεται 

με χρησιδάνειο ακριβό και δύο λεπτά δεν περισσεύουν.

Βλέπω τον γέρο μου εαυτό πως συμπυκνώθηκε.

Φεύγει από εντός μου το νερό και μένει η ουσία.

Πόσο φοβάμαι αυτό που απέμεινε να μη δω

πως ήταν βάσανο φριχτό, πόνος με δίχως σημασία.

Είναι το μέσα μου ένα υπόλοιπο από άστρο 

που όλο πυκνώνεται και μαύρη τρύπα μοιάζει.

Θέλει να λιώσω κι ακατάπαυστα κοχλάζει

ως που να πέσει το απόρθητό μου κάστρο.   

10 εντολές η εξής μία

Να κλείσουμε μαζί την ηλεκτρική εικόνα 

Αυτή την πρέσα που συνθλίβει το μυαλό

Ν´ ακούσουμε την φωνή της μοναξιάς μας 

Και να δούμε πόσο ίδιοι είμαστε. 

Να πάρουμε στα χέρια τις ζωές μας 

και να πούμε: "Τώρα θα ζήσουμε"

Και Τώρα να ζούμε. Τώρα να ζούμε...

Στην αχανή, την απέραντη την έκταση του χρόνου 

σπέρνουμε ανάσες και θερίζουμε, 

πάμε, ερχόμαστε, πονάμε, αντέχουμε. 

Και μια εντολή μονάχα έχουμε: 

Να ανθίσουμε!

Και μια μοίρα μόνο δεδομένη: 

Πως περνάμε.