Κοιτάω τον γέρο μου εαυτό πως συρρικνώνεται
λες τα λεπτά που τον χτυπούν κάτι του παίρνουν.
Και με τρομάζει αυτή η εικόνα που μου δίνεται
με χρησιδάνειο ακριβό και δύο λεπτά δεν περισσεύουν.
Βλέπω τον γέρο μου εαυτό πως συμπυκνώθηκε.
Φεύγει από εντός μου το νερό και μένει η ουσία.
Πόσο φοβάμαι αυτό που απέμεινε να μη δω
πως ήταν βάσανο φριχτό, πόνος με δίχως σημασία.
Είναι το μέσα μου ένα υπόλοιπο από άστρο
που όλο πυκνώνεται και μαύρη τρύπα μοιάζει.
Θέλει να λιώσω κι ακατάπαυστα κοχλάζει
ως που να πέσει το απόρθητό μου κάστρο. 
