Μέλι

Δε μένει τίποτα.
Το ευγενικό μέλι τελείωσε χτες.
Το πρόσκαιρο θαύμα ξεχάστηκε.
Αδιόρατες αισθήσεις στο σπίτι με τα κλειστά παράθυρα.
Παρηκμασμένες μνήμες.
Χοάνη αχόρταγη η επόμενη μέρα ρούφηξε το βροτό.

Που είσαι στα βρώμικα σεντόνια;
Που είσαι στην φωτογραφία στον κήπο;
Που είσαι στις βαρετές διαδοχές στολίδι;

Αγωνίζομαι αλλάζοντας ρούχα.
Κόβω τα μαλλιά μου.
Ξεπλένω τα μάτια μου.
Καίω τα πόδια μου.
Σήμερα θα στρέψω και την καρέκλα να κοιτάζει αλλού
και τίποτα δεν θα είναι αρκετό.

Το μαντέμι

Για να περνάει η κρύα νύχτα
ρίχνω συχνά το σώμα προσάναμμα
στο σκληρό μαντέμι της.


Όταν καώ καλά, ανοίγω
ένα μικρό φινιστρίνι
κάτω απ´ την ξιφοειδή απόφυση.
Ξεχύνονται τότε τα καμμένα μάτια,
τα υπόλοιπα συντρίμμια,
και το έρμα μου όλο.
Το καμένο σώμα
γίνεται στάχτη ελαφριά κι απογειώνεται,
επιτέλους, εξαντλημένο.
Ξεκουμπώνω και στο πίσω της πλάτης
έναν μπερντέ τάχα επικαλυπτικό,
διάβροχο όμως και φτηνό.
Φυσάει στο διαμπερές του
κι όλα τα μέσα ξεκουράζονται για λίγο.

Έχω κι ένα μύλο στο στομάχι μου
που με αλέθει χίλια χρόνια.
Στάχτη κι αυτός!
Απαλλαγμένο απ´ το ασήκωτο βάρος του
το άβουλο σώμα,
παίρνει τη θέση του
στον εκάστοτε ουρανό,
για να λάμψει την ανακούφιση
πιο διακριτικά κι από αναβόσβημα
άστρου νεκρού.
Ακούγεται εκείνο το παρατεταμένο «ααααχ»
σαν τέλος παραμυθιού,
και σαν «ζήσαν αυτοί καλά».

Μέχρι όμως να ‘ρθει εκείνη η ώρα,
μέχρι να παραδοθεί το θλιμμένο σώμα,
πόσες μάχες δίνονται και χάνονται
κάτω απ´ το πολύχρωμο πολυτετραγωνισμένο δέρμα του;!
Στρίβεται, τρίζει, ανεβοκατεβαίνει,
αναδιατάσσει τα χρωματιστά του καρώ,
μήπως και βολευτεί
το κατάμαυρο, στερεογραφικό εσωτερικό.
Τυλίγεται και ξετυλίγεται τον ιδρώτα του.
Συστρέφεται γύρω από μια βέργα της μιας ίντσας
στερεωμένη στο πάτωμα και το ταβάνι.
Συσπάται, κουλουριάζεται, τεντώνεται, στριφογυρίζει
στο Προκρούστειο κρεβάτι του,
για να κερδίσει μια σταλιά Κυριακάτικου ύπνου,
με αντάλλαγμα πότε ένα πόδι, πότε ένα χέρι, πότε μια φωνή.
Όμως εγώ βρήκα το κόλπο.


Για να περνάει η κρύα νύχτα
ρίχνω συχνά το σώμα προσάναμμα
στο σκληρό μαντέμι της.