Η τσάντα

Η κοπέλα έχει μαύρα μαλλιά
καλώδια κρέμονται εκατέρωθεν
αόρατης γραμμής κοκαινης
στο μέσο του κεφαλιού της·
την τρέχεις με τη μύτη σου.

Έχει μια φωνή που διαπερνά
διατρητικά το ζεστό αφτί
κι από τη μια ως την άλλη άκρη
σκάβει κι αδειάζει και διανοίγει·
τόσο που δε σου μένει τίποτα πια.

Τα πόδια της δυνατοί κισσοί
καταπράσινοι πλέκονται γύρω σου
φτιάχνοντας σταθμούς ριζών
στο δέρμα και τα κόκκαλα·
τέλεια απλωμένη στις εκτάσεις σου.

Οι άκρες των δακτύλων της
βελόνες σακοράφες, κι όταν χαιδεύει
γαζώνει τα δέρματα, κι όσο κι αν είσαι
άνθρωπος με αίμα και με αναπνοή
σε φτιάχνουν τσάντα με κόκκινο γαζί.

Τώρα, όταν σε κοιτά φροντιστικά,
ξέρεις πως δεν είσαι πια άνθρωπος
αλλά μια άδεια τσάντα ταχυδρομική.
Στα αχόρταγα μάτια της θα κουβαλήσεις
μόνο την χαρά της απογοήτευσής τους.