Πτερόεντα

Τα πουλιά υπνοβατούν και τα
έντομα κλείνονται σε σφαίρες μνήμης

εμείς τους κλέψαμε των φτερών τους

την άχρηστη βοή

η τροπή του κόσμου που τινάζεται 

και τρέμει, αντηχεί

περίκλειστοι κουφαινόμαστε από το φώς

από τον κενό κρότο

ματώσαν τα μάτια μας κι ό,τι

μέσα τους δεν ζει

Παράπονο

Να βρουν νέα συνώνυμα

για την λέξη παράπονο

καλέσαμε αλεξανδρινούς

φιλολόγους

και μας δώσαν ζεύγη πολλά:

Είπαν τη μνήμη κλειδί

Είπαν το σώμα φυλακή

Είπαν το άγγιγμα σφραγίδα

Είπαν την αγκαλιά πληγή

Είπαν τον έρωτα στέρηση
Είπαν την αγάπη μύθο

Είπαν τη σιωπή εργαλείο

Είπαν την αγάπη παιχνίδι

Είπαν τον έρωτα φωτογραφία

Είπαν την αγκαλιά πηγάδι

Είπαν το άγγιγμα οξύ

Είπαν το σώμα σκοτάδι

Είπαν τη μνήμη θάνατο

Να βρουν νέα αντίθετα

για την λέξη παράπονο
καλέσαμε αλεξανδρινούς

φιλολόγους
και δεν βρήκαν ούτε ένα

Τώρα που πας

Φυσάει το φλάουτο ψηλά, λίγο βραχνιασμένα

Δροσίζει το φλέγον μέτωπο

Φυσάει το κουρτινάκι λεπτά, σφυράκι-βελονιά

Δροσίζει το φλέγον σώμα

Ένα πουλί φτεροκοπά να κουβαλήσει ένα παλιό φιλί

Δροσίζει το φλέγον πρόσωπο

Κορίτσια μ' ανοιχτά πουκάμισα, γυμνά πόδια στο ποτάμι

Δροσίζουν τα φλέγοντα πόδια

Ποιός το 'πε τραγούδι το τραγούδι τους;

Δροσίζουν τις φλεγόμενες παρειές 

Ποιός είπε τα πόδια τους σπαθιά;

Δροσίζουν το φλέγον πρόσωπο

Ορχήστρα ολόκληρη τα δάχτυλά τους στα νερά

Δροσίζουν το φλέγον μέτωπο

Φυσάει ο μαέστρος ποταμός, θα τα πνίξει

Δροσίζει το φλέγον σώμα

Ένας πλάτανος σκιάζει τα στήθη τους τα ανοιχτά

Δροσίζει το φλέγον πρόσωπο

Κορίτσια με χέρια απλωμένα, με πουκάμισα κολλημένα

Δροσίζουν τα φλεγόμενα πόδια

Ποιος είπε αγάπη την λεπτούλα αγάπη τους;

Καίνε τις φλεγόμενες παρειές

Ποιος είπε σπαθιά τα πόδια τους;

Κόψαν το φλέγον σώμα

Της επόμενης άνοιξης

Μαζί του
ξανάζησε το παραμύθι της πληγής της
Κοίταξε στον καθρέφτη της την φθορά

και στον πυρήνα της την αντίφαση

Βιάζεται τώρα 

και παλινωδεί από τότε

κρύβοντας ένα παράπονο 

στο πίσω μέρος των ματιών της
κι ένα πρόσωπο

στο πίσω μέρος του προσώπου της

Ξημέρωσε η πίκρα και δε λέει να νυχτώσει

Κι εκείνος ψάχνει έναν τρόπο 

να ξανακατοικήσει την γλώσσα της

Πουλιά χαμένα στον δρόμο του νότου

Ο χρόνος τους μια σπασμένη πυξίδα

Τα πλευρά τους πονούν

Τα βλέφαρα κουβαλούν την πέτρα

Τα εξιλαστήρια σώματα οπλίζονται

Λίγο-λίγο πέφτουν και τα φύλλα

Αύριο, μεθαύριο 

μον' οι κορμοί θα μπουν στον χειμώνα

για να ξοδευτεί - επιτέλους -

κι αυτό το προνόμιο της φαντασίας

Ελάχιστες Ιστορίες - Το Yaris

Συστάδες κυπαρισσiών στον δρόμο που είπες να κρατήσεις τη σιγή του ψαριού.
Κατεβαίνω πατώντας χώματα και πέτρες.  Η μέρα κίτρινη.  Στην απόχρωση του κρόκου. 

Είναι η ώρα που πέφτει ο ήλιος και ζεσταίνεται η θάλασσα. 

Θυμάμαι έναν κόλπο ανοιχτό, νερά κρύσταλλα και βότσαλα.  

Μια αμήχανη σερβιτόρα να εξυπηρετεί ένα ζευγάρι παραθεριστών που 'χουν τα κεφάλια τους στραμμένα ο καθένας αλλού.  

Ένα μοναχικό ζευγάρι κάτω από φθαρμένες ομπρέλες μπαμπού.  Στην άλλη άκρη του καλοκαιριού.

Πως τους λυπάμαι, εκεί στο τέλος της μέρας, στο τέλος της εποχής...  

Με ένα φθαρμένο πλαστικό τραπεζάκι ανάμεσά τους.  Νικημένοι όλοι τους από την ημέρα, από τον ήλιο, από τις αποστάσεις.

Λευκά μάρμαρα και υποψίες ελπίδας αθάνατης στον δρόμο που επέμεινες στην σιωπή. 

Οδηγώ απολαμβάνοντας τις στροφές και την ανοιχτή θάλασσα στα δεξιά μου.  

Έφυγε ο ήλιος και οδεύουμε προς τη νύχτα.  Τα τελευταία πουλιά ψάχνουν πως να γυρίσουν σπίτι.

Στο μπροστινό Yaris δυο κουμπωμένοι άνθρωποι ξεκουμπώνονται βιαίως.  Το μανίκι του ενός κρατάει το τιμόνι.  Το μανίκι του άλλου πηδάει από το παράθυρο κι εξαφανίζεται στη νύχτα. 

Ο οδηγός με τα μισά του χέρια χάνει τον έλεγχο και το αυτοκίνητο κάνει τρελούς ελιγμούς και ορμάει προς τον ουρανό με τους υαλοκαθαριστήρες να γυρίζουν μανιασμένα και όλες τις πόρτες να ανοιγοκλείνουν σαν φτερά μηχανικού πουλιού. 

Σκέφτομαι να καλέσω την οδική, μα τι να τους πω;  Ανάβω την μεγάλη σκάλα να φωτίσω τον δρόμο του, και συνεχίζω. 

Ένας ψηλός μαντρότοιχος, περί τα δυόμισι μέτρα, περιστοιχίζει έναν άτακτο λαβύρυνθο με δύο στόματα ανοιχτά μα αμίλητα. 

Περπατάω στους πέτρινους δαιδάλους του και διαβάζω ημερομηνίες και παρατηρώ τα μάρμαρα και τα σίδερα.  

Είναι πια νύχτα.  Δεν ξέρω τι κάνω εδώ τη νύχτα.  Δεν είναι μέρος για να βρίσκεται κανείς τέτοια ώρα, εκτός και αν.  Είχα ξαναρθεί ένα μεσημέρι βροχερό.  Μα τότε καταφέραμε να βρούμε την έξοδο.  Μιαν έξοδο, τέλος πάντων.

Εσύ με ένα κομμάτι ύφασμα μαύρο τυλιγμένο γύρω απ' τα μαύρα σου πόδια.  Κι εγώ μ' ένα αυστηρό, τετράγωνο σακάκι στους ώμους μου.  Στο βιβλιοπωλείο παρακείμενα, έβγαζα φωτογραφίες την πλάτη σου, στριμωγμένη ανάμεσα στα τεύχη και τις σκόνες.  

Δυο παιδιά στην άλλη πλευρά της τζαμαρίας φωνάζαν, γελούσαν, παίζαν με μια μπάλα κόκκινη ανάμεσά τους, νικώντας την ημέρα, τη βροχή, και τις αποστάσεις.  

Σε αυτή την πόλη, όλοι περπατάνε μόνοι τους.  Κανείς δεν τολμά να διαταράξει τη σιωπή σου.  

Στέκομαι σ' ένα μπαλκόνι - αγκώνες στο περβάζι, πρόσωπο στις παλάμες - και κοιτάζω τον κόσμο στη μεγάλη πλατεία.  Φορτισμένοι όλοι με ομώνυμα φορτία.  Κινούνται άτακτα κι όταν κάπως πλησιάσει κάποιος κάποιον άλλο, τινάζονται μακρυά σε απρόβλεπτες τροχιές.

Κωμικές, χορευτικές κινήσεις και σώματα που πετάγονται εδώ κι εκεί.  Κάποιοι πέφτουν πάνω σε υπαίθριες καντίνες με μοσχοβολιστά λουκάνικα, άλλος σπρώχνεται βίαια στην βιτρίνα μιας γκαλερί με έργα του Miro, ένας τρίτος σκοντάφτει σε μια ιταλική τρατορία και ρίχνει ένα Aperol Spritz κι ένα Hugo μαζί με το τραπέζι που τα στήριζε. 

Μια Βαβέλ που όμως δεν παράγει κανέναν ήχο.  

Στις πέντε ακριβώς χτυπάει το ρολόι της πλατείας.  Δεν το ακούμε.  Βλέπουμε τα ανθρωπάκια του να χορεύουν κι αυτά, όμως συντεταγμένα.  

Σκέφτομαι να κατέβω από το μπαλκόνι.  Να μπω κι εγώ στην πλατεία.  Να χορέψω. Κάνει κρύο. Κι αρχίζει να βρέχει.    

Μέχρι να κατέβω η πλατεία έχει αδειάσει.  Δυο γονείς μόνο μοιράζουν στην μέση το παιδί τους κι αυτό τους αφήνει αδιαμαρτύρητα.  

Είναι απόγευμα Κυριακής και όλα επιτρέπονται.  Δεν υπάρχει κανείς πια γύρω μου.  Λες και τους κατάπιαν όλους τα επιβλητικά κτήρια για να τους ξεράσουν το πρωί της Δευτέρας σε κάποια σήραγγα του μετρό.  
Ξεκινώ να τρέχω χωρίς να ξέρω για που.  Περνάω ένα Starbucks που βρέθηκε πάνω στο ποτάμι, ένα μουσείο ντυμένο με γυαλί υγρό, κυρτωμένο όπως στο Matrix, διασχίζω ένα μεγάλο πάρκο, με λίμνες, πάπιες, κι ένα μαύρο κοράκι πάνω σε ένα παγκάκι πράσινο με κοιτάζει που το κοιτάζω, τρέχω με δύναμη, πηδάω ράγες του τραμ, δρασκελίζω μεγάλες λεωφόρους, αεροδρόμια, σύνορα, θάλασσες.

Μια άηχη ήπειρος συντονίζεται μαζί μου κι ύστερα φορτίζεται ομώνυμα και με εκτινάσσει στο φεγγάρι.  

Εκεί με κοιτάς, καθισμένο σε έναν πρόβολο, μ' ένα άφυλλο δέντρο στην πλάτη μου, με κοιτάς που σε βλέπω, και μ' αφήνεις.  Το μόνο που βρήκες να πεις: "να προσέχεις το τελικό νι".  

Της πέτρας

Νιώθω στα χέρια μου, την ακατανίκητη ανάγκη

της πέτρας

στις άκρες τους, 

αντί της της ζέσης του δέρματος

αγαπώ, λαχταρώ, διψάω, 

με τα ίδια δάχτυλα,

το σώμα της πέτρας

Έφερα μαζί μου από μια πονεμένη θάλασσα, 

ένα βότσαλο και το βασανίζω

Τρίβω πάνω την αιχμηρή μου 

μανία,

λίγο με νύχια

λίγο με κόκκαλα

λίγο με αίμα
λίγο με την γλώσσα,

να του γλύψω ένα πρόσωπο

ή έστω δυο μάτια

και μια θανάσιμη λαβή

να κρατιέμαι,

εν είδει παυσίλυπου

εν είδει βλέμματος

Τα παιδιά των ανθρώπων

Κάιν και Άβελ.  

Πρωπατορικά αμαρτήματα.

Πληγές της γης.

Τα γεννημένα και τ' αγέννητα.

Αδάμ και Εύα.

Πληγές του ανθρώπου που θα έρθει.

Βάσανα τα πριν και τα μετά.

Πρωπατορικά αναθέματα.  
Πέτρες πάνω σε πέτρες.

Τα γεννημένα και τ' αγέννητα. 
Αδάμ και Εύα.

Κλήρος βαρύς και ίσκιος πικρός.

Σαιξπηρικό ερώτημα.

Άλεσμα του χρόνου. 

Το βλέμμα του Οιδίποδα. 

Του Γόρδιου Δεσμού παιδιά.

Αδάμ και Άβελ.

Εύα και Κάιν.  

Εκπνοή ή ματαιότητα.  

Τα ρέστα

Ταξιδεύουμε σ’ αυτό το αεροπλάνο
όλοι μας προς άλλες κατευθύνσεις

δύστυχα ανοργάνωτων στροφών
χωρίς ειρμό στα σκόρπια μας πόδια
Στην γη των χρυσών ελαφιών
στην έρημη πόλη των μονάχων
Σέρβικα κρέατα μασουλάμε
σαν παλιές μελωδίες φαιδρές
Σιγά σιγά τα ονόματά μας απομακρύνονται
στην σειρά που σου λέει ποιον σκέφτεσαι περισσότερο,
σιγά σιγά οι διφωνίες των βημάτων μας
σβήνουν στον κατακλυσμό
που μας παγίδεψε
στην είσοδο εκείνου του ξενοδοχείου,
τότε που φοβηθήκαμε να πνιγούμε
για χάρη της πλατείας με τα αστεία ρολόγια
και τα βιβλιοπωλεία με τα αστεία ονόματα
Θα δώσω το τεύχος αυτό της ζωής μου
για ένα κομμάτι ψωμί
σ’ εκείνο το μαγαζί με τα μεταχειρισμένα
Να το πουλάνε με το κιλό
στους τουρίστες που θέλουν
να σκοτώνουν την πλήξη τους
ή ίσως σε κάποια άρρωστη Γερμανίδα
με άσπρο δέρμα και άγνωστα μαλλιά
να στηρίζει την ξέζυγη πόρτα του μπάνιου της
Συνεπιβάτες μου μην κλαίτε
Μαζί θα ‘μαστε πάντα στο χωριστό μας ταξίδι
Τριακόσιοι άγνωστοι γενναίοι και δειλοί μαζί
Τώρα που μπλέξανε οι καρδιές μας
δεν χωρίζονται κι είναι πια τριακόσια κομμάτια
Φέρτε μου πικρό καφέ
κι ένα κουλούρι όλο βούτυρο κι αλάτι
Φίλοι μου εσείς σας χαιρετώ ιταλικά
και σας φιλάω γιάπωνέζικα
Κρύβω στα λόγια αυτά τα μάτια μου
Χίλιες εικόνες και βρωμιές ένα σωρό
από του μετρό τα πλαστικά παράθυρα
χίλιες εικόνες κι αγκαλιες ένα σωρό
από τις πόλεις του μεσαίωνα τα κάστρα
και τα παλάτια που αντέχουν ακόμα
Σας κοιτάζω εδώ κι εκεί
στο ποτάμι δίπλα
στα πρώτα μας χρόνια τα παιδικά
τότε που όλα τα απίθανα ήταν βεβαιότητες
και τώρα με βία
απλώνω πάνω μου πέπλα μολύβου
να μη με βρίσκει η μνήμη αλλά φεύ
Κάναμε βόλτα ανάμεσα σε τάφους παλιούς
ανάμεσα σε μικροπωλητές και μυρωδιές
τρένα μας πήραν και μας έφεραν
και κάθε φορά προτιμούσαμε να ερχόμαστε
παρά να φεύγουμε και τώρα
φτάσαμε σαν ώρα οριστικής αναχώρησης
άλλος για εδώ
άλλος για εκεί
μα φίλοι, σύντροφοι αγαπημένη
στιγμή κι αυτή ε;
Όπως τότε
που μια θλιμμένη μελαχροινή κοπέλα
με μια κόκκινη μπλούζα πλεκτή
και τα μαλλιά της πλούσια χυμένα στο πλάι
κοιτούσε την κλαμμένη αντανάκλασή της
και χαιρετούσε τον καλό της
μ’ ένα μαχαίρι στην πλάτη
κι ένα φιλί στα χείλη

Ξενυχτάω απόψε πάνω από θυμιάματα
Και ζωγραφίζω των σπλάχνων μου τη μανία
για σας
Τρομερή μου μνήμη
άγριο χόρτο με ρίζα βαθιά
αξερίζωτο ζιζάνιο
βασίλισσα της ματαιότητας
βασίλισσα της ματαιοδοξίας
θυμάμαι με λύσσα
θυμάμαι με λύσσα
κι ακόμα ταξιδεύω μαζί σας
Δεν υπάρχουν Ιθάκες.

Σαμ

Σήμερα χάσαμε τον Σαμ
Το τρυφερό γατάκι μας
Μια χούφτα ήταν στα χέρια μας
Ο Σαμ, το τρυφερό γατάκι μας,
αμέσως εμπιστεύτηκε τα χέρια μας,
αμέσως ξάπλωσε να τα ζεστάνουμε
στην θερμή κοιλιά του.
Το τρυφερό μας γατάκι, ο Σαμ,
γουργούρησε στην χούφτα μας,
αφέθηκε στην αγκαλιά μας.

Χάσαμε τον Σαμ απόψε,
το τρυφερό μας γατάκι.
Μας έψαχνε σε κάθε παράθυρο του σπιτιού,
πάντα πίσω από την πόρτα
γουργούριζε για την αγάπη μας
και για την συντροφιά μας.
Όσο κι αν αγαπήσαμε τον Σαμ
τον χάσαμε απόψε, απόψε
που τον χρειαζόμασταν,
πιο πολύ από ποτέ,
όπως χρειάζεται κανείς
ένα τρυφερό γατάκι
κι όπως του λείπει
από τ' άδεια του χέρια.

Επιμύθιο

το μόνο που ήθελα από τον ουρανό σου:
λίγη συννεφιά το καλοκαίρι
λίγο ήλιο τον χειμώνα
και το γέλιο της βροχής σου

Οι παραθεριστές

Οι παραθεριστές,
μια θλιβερή ομάδα,
το αίμα
ακόμα να κατέβει στα πόδια,
τα μάτια
θολά απ’ τη νύχτα
εν αναμονή.


Το καλοκαίρι,
μια εποχή δραματική,
το τέλος
ακόμα κοχλάζει στα μάτια,
τα πόδια ξύλα
τα σέρνει χωρικός,
κάποτε δέντρο
εν νοσταλγία


Οι παραθεριστές,
μια καρικατούρα
με χέρια
μπλεγμένα τάχα
ακόμα κι εν τω μέσω
του καλπάζοντος
φθινοπώρου
αγκαλιασμένοι με απόγνωση,
εν συντομία

Το ρινκ

Τέσσερα χέρια κράτησαν
τέσσερις γωνιές πετσέτας
για το πρόσωπο
κι αφού την τέντωσαν προς
τέσσερις κατευθύνσεις
κι αφού τραβήξαν, μοιραστήκαν,
δάνεισαν, δανείστηκαν,
σκεπάστηκαν, ξεσκεπάστηκαν,
αφού γέλασαν και κλάψαν,
αφού σκούπισαν μύξες και δάκρυα
πέταξαν λευκή πετσέτα στο ρινκ.

Ασπρόμαυρη φωτογραφία

Του χρόνου το καλοκαίρι,
αν βρω χρόνο,
θα σου βγάλω μερικές
ασπρόμαυρες φωτογραφίες

Χωρίς το φίλτρο του χρώματος
ίσως ανακαλύψω γωνίες σου
που αντιστέκονται
καλύτερα στον χρόνο

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία
είναι μια αυτόματα παλιά φωτογραφία
και λέει πάντα μια ιστορία
που ίσως μας περιλαμβάνει και τους δυο

Του χρόνου το καλοκαίρι
ή και την άνοιξη, γιατί όχι;
θα σε στήσω σ’ ένα βάθρο
να σ’ αγαπήσω παλιά

Με τρόπο ήσυχο,
όχι όπως τότε
στην τρικυμιώδη παραλία
με το φλύαρο γαλάζιο
με το εκτυφλωτικό κίτρινο
με το ασφυκτικό πράσινο
με το εκκωφαντικό κόκκινο,
μόνο με μερικές ευγενικές
αποχρώσεις του γκρι
με λίγα κλικς
να εγκαθιδρύσουμε
τον μύθο της αγάπης μας

Τα ποδαράκια

Τα γυμνά καλοκαιρινά σου ποδαράκια
κρατούν όρθια ακόμα
μια θάλασσα που σαπίζει σιγά-σιγά

Σ’ αγαπώ πικρά
με την μανία που παρακμάζει κάθε ακμή
Σ’ αγαπώ
όπως έλκονται οι δυο τους, ερωτευμένες
που ποτέ δεν αφήνουν τα χέρια

Τα ζωντανά σου μάτια
χρωματισμένα απ’ τον κρόκο του αυγού
γαντζώνονται όπου βρουν:
στον αέρα ενός παλιού ανεμιστήρα που τρέμει
στον κρότο μιας καταστροφής
στην διείσδυση ενός θανάτου στο κάθε καινούργιο σώμα
σε όλα τα σκουριασμένα παράπονα

Δυο παραμύθια στα κουτιά τους
μες το στήθος μας.
Περπατάμε μαζί.
Με τα εκκρεμή, γυμνά σου ποδαράκια,
τα δάχτυλα και τα κόκκινα νύχια,
περπατάς σε μια μέρα που προοδεύει σε νύχτα.
Σιγά-σιγά φωσφορίζεις.

Μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια
δαχτυλίδια μακάβρια
και κορδέλες
στους πλαϊνούς καθρέφτες του καλοκαιριού
που τρέχει προς τους γκρεμούς του Σεπτέμβρη.

Να ήταν η επιθυμία ράβδος χρυσού
να την κρύβαμε στο υπόγειο
Να ήταν ο καιρός πολυτελής προσδοκία
να την κρύβαμε στον χειμώνα

Τα ποδαράκια σου, μια ολόκληρη εποχή,
καθώς ταλαντώνονται από τα γόνατα και κάτω
μαυριτάνικα σπαθιά καρατομούν την Ιστορία.
Ένα αδιάφορο πριν
Ένα αδιάφορο μετά
κι είσαι, Χριστέ μου, τομή
που λάμπει στο σκοτάδι για λίγο.

Αλλάζει ο καιρός
γινόμαστε ένα με το νοίκι.
Ροές ανώφελες.
Σαν το κουκί και το ρεβύθι
κατρακυλάμε σε μουτζουρωμένες σελίδες
πριν ανακυκλωθούμε.

Τριανταφυλλιές

Τον θείο τον θάψανε δυο ρίζες τριανταφυλλιές
μια κόκκινη και μια ροζ
σε ένα παρτέρι αφρόντιστο
με ξερόχορτα και κολλητσίδες

Η ομορφιά του σκονισμένη
κρέμονταν από πρόχειρα καρφιά
στους χοντρούς τοίχους του τούρκικου σπιτιού
δίπλα στις υγρασίες, τα λεπτά δίχτυα
δίπλα στα παιδιά και τ’ αγγόνια

Πήρε αγκαλιά δυο τριανταφυλλιές
για να βρει τον δρόμο του το σκουλήκι,
ο μέγας αρχιτέκτονας,
και να ξεκινήσει τον κύκλο
που θα με φέρει από την θέση του παιδιού μου
στην θέση του παππού μου
με μια βίαιη βουτιά
απ’ το παρελθόν ως το μέλλον εξακοντισμένο

Κατάλαβα τη γήρανση ως διαδικασία έλξης
μέσα σ’ αυτό το καλοκαίρι που μας έκλεψε την άνοιξη
μια αγκαλιά τριαντάφυλλα για καλή ανάσταση
και στα δικά μας οι πεθαμένοι



Κουραστήκαμε κι εμείς να περπατάμε στον σκονισμένο δρόμο που οδηγεί
στα στοιχισμένα κυπαρίσσια
και στις ήσυχες μεριές τους
με γλυκό στάρι
με ρόδι που γυάλιζε
σαν αυτά που έφτιαχνε η γιαγιά,
για του παππού τα κόκαλα,
στο ίδιο τσουβάλι με τα δικά της
και της κόρης της και τώρα του γιου της λίπασμα,
κουραστήκαμε στο αποπνικτικό καλοκαίρι
με τα ελάχιστα βήματα μας
στις παλιές μεγάλες εύκολες αποστάσεις που γίναν μικρές και τόσο δύσκολες
στον κήπο με τις τριανταφυλλιές
η γειτόνισσα μας έφερε λουλούδια
η θεία ξαναγεννήθηκε στο σώμα της κόρης της
κι όλοι οι παλιοί νεκροί άρχισαν να ξαναμιλούν 

μετά από τόσα χρόνια 

Δεν λέει "σ' αγαπώ"

Έχω ένα κλαδί χρυσάφι
ποτέ δεν λέει "σ' αγαπώ"

Με κρατά από το χέρι

μου χορεύει βαλς

μου μαγειρεύει

Ένα διαμάντι κάθεται

πίσω διαγώνια και λέει

λόγια μικρά 

μου μιλάει ή κοιτάζει

τα δέντρα που τρέχουν

Έχω ένα κλειδί ασημένιο

δεν με καλεί και δεν με ψάχνει

με ξεκλειδώνει

και με κλειδώνει

κάποτε το 'σπασα

Ένα παράθυρο ανοιχτόκλειστο

ποτέ δεν λέει "σ' αγαπώ"
λίγο να βλέπω μέσα

λίγο να μαντεύω

τον κυλιόμενο βράχο του

και τον ήλιο

Κερασιές

Στο μέσο του Ιουλίου
ξεραμένο χωράφι
κίτρινα στάχυα
σ’ ένα πεδίο μελέτης

ο γιος

κοιτάζει

τον πατέρα του




Κερασιές
μεταφράζουν
την άνοιξη
Κι άπιστοι
ελάχιστοι

τυφλώνονται

με την επίνοια

του Τειρεσία


Φυσάνε
συνώνυμες
χαρές λύπες
στον αφαλό
με ταυτόσημη
περασιά
υπόκωφο
βήμα
το χορικό κορμί

κλαίει

γελάει

μετασχηματίζεται


Βυσσινάδα
παγωμένη
πληγή
σιδερένια
θάλασσα
στα πόδια
του νεκρού
ζώντος
τα πουλιά οργώνουν
τα σκουλίκια
αναζητούν

κάθε σκέψη

προσευχή

το μελίρρυτο

στυφό

Το σελοφάν

Τυλιχτήκαμε στο σελοφάν κι αγαπιόμαστε
Κι όταν λερώνει απ' τα χέρια μας
Όταν θαμπώνει από την αναπνοή μας
Το αλλάζουμε

Εκπέμπουμε συχνότητες και κύματα
Τα ρούχα μας σακούλες μαύρες πλαστικές
Τα μάτια μας μικροσκόπια, τα μαλλιά κεραίες
Εκπέμπουμε βραχύβια και δεικτικά
Τα πόδια μας νάιλον και καουτσούκ

Σκέπασέ με με το μουσαμά
Τυλίξου κι εσύ στο σύρμα
Απόψε θα αγαπηθούμε απ’ τον καθρέφτη
Εσύ πίσω απ’ τον τοίχο σου
Εγώ πίσω απ’ τον στίχο μου
Σαν δυο πουλάκια τιτιβίζουμε
Και γίνονται κοτλέ οι προσευχές μας
Καθώς περνούν από τα κάγκελα,
τον καταλύτη και τις φωνές του κόσμου.

Μια θάλασσα

Μια θάλασσα
είναι θαμμένη σε ψηλό βουνό
και γυαλίζει αδιάκοπα σαν λύπη
Ένα κύμα χαράζει
το βρεγμένο σώμα και
το λεπτό πουκάμισο

Μια θάλασσα
είναι κρυμμένη σε πικρό ουρανό
πουλάκι αφημένο στον αέρα
πλανάρει και πέφτει σιωπηλό
και δεν ακούγεται φωνή
ούτε τραγούδι, μόνο ψίθυρος

Μια θάλασσα
είναι κλεισμένη σε μια λίμνη
και λικνίζει αδιάκοπα μια βάρκα
μωρό καλότυχο
το ξύλινο σώμα της
και το λεπτό χαμόγελο της

Τοτέμ ΙΙ

Αγάπησε ένα τοτέμ
κι ύστερα χώρισε.
μ΄όλα τα πολύχρωμά του
πρόσωπα
και τα τρομακτικά
λυπήθηκε
αντανακλαστικές απάτες
τεύχη επαναληπτικές
ιστορίες με τις σμικρύνσεις
και τις μεγεθύνσεις τους
ιστορία και όροφος

όροφος και ιστορία
στον κούφιο Πύργο
πονηρή,
παλιά κλειδαρότρυπα
ανοίχτηκε
και είδε μέσα τον καθρέφτη:

Καθρεφτάκι μου…ακόμα εγώ;

Βουλιμία

Τα στόμα του δέντρου αυτού δεν χόρτασε χώμα.
Mασάει τις πέτρες και τρέχει ακόμα μέσα του
κι όλα, όλο γκρεμίζονται,
καθώς σπάζονται οι εκδικητικές πέτρες.

Εγώ το ξέχασα
στα φαιδρά «σ´ αγαπώ» των πουλιών.
Στον αφρό των λουσμένων κυμάτων.
Κι από τότε ποτέ δεν το ξανάβρα στον δρόμο μου
κι ας σκόνταφτα κάθε μέρα στις επίμονες ρίζες του.

Σταυροί

Πάνω στο σώμα του Θεού
σταυρώνεται ο γιος του
πάνω στο σώμα του πατέρα μου
εγώ
και το παιδί μου
θα σταυρώσω
στο δικό μου σώμα πάνω.

Ανοίγω τα χέρια μου
να τ΄ αγκαλιάσω.
Επαναλαμβάνομαι
για να θυμάμαι.
Το κάνω ποτήρι
το γεμίζω θλίψη.

Στο άψυχο σώμα της μνήμης
ξαπλώνω κι αφήνομαι
κι αυτή με κόβει και με τεντώνει
Την αγωνία αυτή ανακατεύω
στην κατσαρόλα με τα λαχανικά.

Παιδί μου,
ερώτηση πιεσμένου ελατηρίου,
μπαμπά,
μεθύστερη απάντηση.

Μια μελαγχολική πίστη

Tous les hommes n’habitent pas le monde de la même façon.
Jean-Paul Dubois


Παλιά, την εποχή που ο πατέρας ήταν ψηλός,
κι ας ήταν ήδη εντός μου,
τον βοώντα, κεκραγότα Αχιλλέα δεν σκεφτόμουν,
ούτε στις επάλξεις, ούτε στα μετόπισθεν
κι ας σκόνιζε τον ορίζοντα το ολέθριο άρμα.

Παλιά, την εποχή που η μαμά άνθιζε,
κι ας ήταν ήδη εντός μου,
της πικρής οχιάς της έρπουσας και της κλαίουσας ιτιάς,
ούτε στων ιστίων τις ταλαντώσεις, ούτε στην όχθη του ποταμού,
τους συριγμούς δεν άκουσα,
κι ας μαστίγωναν τον ούριο
άνεμο.

Όταν θα 'ρθει ο νέος άνθρωπος
χωρίς ακόντια και χωρίς κλάματα,
θα ξαναγεννήσω και θα ξαναγεννηθώ,
σαν σήμερα, στην ίδια μέρα,
το ίδιο σώμα, στα παλιά μου μάτια από πίσω,
για να ψάξω τα ίδια παλιά με νέες αισθήσεις,
τις αιχμές των αιχμηρών
τα δάκρυα των νερών
όλα ξανά, όλα με την ίδια ένταση,
αλλά με έναν νέο πόνο.

Κάτι κυκλικό

Ψιθυρίζω κάτι κυκλικό
για να φοβηθεί
ο κυνηγός.
Συρίζω,
για του πλάσματος
και της γης τον έρωτα,
ψαλμό και αμήν.
Της στρογγυλής ζωής
τις οξείες γωνίες
να λειάνω
κι απ΄ τις πτυχές
της φούστας του δερβίση,
το ανυψωμένο ίσιο
και το λευκό
να μουρμουρίσω
δονώντας την φυλακή
του στόματός μου
και του στήθους μου.

Ψιθυρίζω μια παλιά
προσευχή σαν ρουλεμάν
μέσα στο γράσο
μασάω κι αλίμονο
στης γεύσης μου τις σφαίρες
και στου φάρυγγα τις χορδές
το παραμύθι αυτό
μες τον καπνό
κάποιου ινδιάνου
χάνεται
κι ένα ταμ-ταμ
στην Αφρική σκόνη
τινάζει και σηκώνεται.
Πόσο κοστίζει
μια στιγμή αθόρυβη
κυκλωτικά αναρωτιέμαι
για τα λιανοχορταρούδια
χεράκια χαιρετούν χορεύοντας
δω, δω, δω, δω, δω…