Αγκίστρια

Τα μαλλιά σου ήταν πουλιά παγιδευμένα. 
Τώρα αυτοκτόνησαν. 
Τέσσερις ήλιοι που θέλαν να τα κάψουν αρρωστήσαν όλοι τους βαριά. 
Κι έτσι αδύναμη και άφτερη που έγινες,
με τούβλα αρχαία από τερακότα και αίμα
σου κλείνω το οπτικό πεδίο,
κι ότι βλασταίνει στους τρούλους σου
το λέω ανάμνηση.
Τάλισμαν στην τσέπη μου
Αρισμαρί στα δόντια μου
Δυο ιδρωμένα ζάρια στα χέρια μου
να τα ρίξω να σε χάσω
κι ύστερα να προσκυνήσω τη βρώμικη κουβέρτα,
με κλειστά τα μάτια
να τα αναζητήσω με τη γλώσσα,
και να τα καταπιώ. 

Μυστικά λόγια κυλάνε
στο μέσα των πηχών
βράζουν και λιώνουν
και αναδύονται απ´ τους πόρους σου,
κι εγώ σε καρτερώ σαν περσινό χειμώνα. 

Οι ομφαλοσκόποι

ομφαλοσκόποι,

ρηγάδες σημειακών βασιλείων

αυτέρωτες, 

συνεπώς κατακτημένοι 

άνευ βαρβάρων 

βαρβαρικοί,

άνευ ανεμόμυλων 

ηττημένοι

όμως κατά βαρβάρων δωρούμενοι, 

τσακισμένοι 

ενίοτε κατά φαντασίαν,

τσακισμένοι 

ενίοτε και κατά κράτος,

όσο και να κοιτάτε

το σημείο παραμένει σημείο

και είναι ο ομφαλός του κόσμου σας

και δεν είναι ο ομφαλός του κόσμου.

κι όσοι γεράσατε 

και θέλετε να πεθάνετε 

εσείς

που αρπάζετε το πιάτο του φεγγαριού

και το μασάτε 

και σβήνετε τη νύχτα

αντιγραφείς της αιώνιας νύχτας σας

παραπαίδια του εαυτού σας

μικρομέγαλοι, μεσαίοι, 

Ηρωδιάδων σύζυγοι, 

αγωνιών εραστές, 

αποκυήματα θλάσεων εν εξελίξει,

τιμητές, δικαστές, τιμωροί, 

της αυτοπροσωπογραφίας σας, 

όσο και να σβήνει η γόμα,

η μουντζούρα σας σθεναρή κι 

αδιόρθωτα ασήμαντη σας στοιχειώνει.