Ελάχιστες Ιστορίες - Το παγκάκι

Όποιος κάθεται σε αυτό το παγκάκι, έξω από αυτή την γκαλερί, κάτω από το δέντρο, κάθεται για να κλάψει.  Κοιτάζει απέναντι τα πολύχρωμα ταμπλώ.  Κοιτάζει πέτρες να εξέχουν των τελάρων.  Κοιτάζει ένα ζευγάρι τουριστών που περνούν αγκαλιασμένοι.  Πίσω του το κόκκινο ζαχαροπλαστείο και κάτω του τα παλιά πλακάκια.  Είναι διάβαση αυτός ο χώρος, αυτό το ελάχιστο σημείο;  Ποτίζεται το δέντρο και υπάρχει.  Μαζί κι όλα τα υπόλοιπα τριγύρω που ανθίζουν χάρη στα μάτια του.  

Όποιος κάθεται σε αυτό το παγκάκι, έξω από αυτή την γκαλερί, στη μύτη της μητρόπολης, κάθεται για να καεί.  Κοιτάζει απέναντι τα γκρι κράσπεδα. Κοιτάζει τα περιοδεύοντα φώτα.  Έναν μόνο, περίεργο, κι ένα σκυλί που δε το σέρνει κανείς.  Μέσα του η φωτιά που ξεκίνησε εκεί, καίει ακόμα, ανεξέλεγκτα.  Ειναι διάβαση αυτός ο χώρος, αυτό το ελάχιστο σημείο;  Φλέγεται το δέντρο και υπάρχει.  Μαζί κι όλα τα υπόλοιπα τριγύρω, που απανθρακώνονται χάρη στα μάτια του.  

Όποιος κάθεται σε αυτό το παγκάκι, έξω από αυτή την γκαλερί, το σιδερένιο παγκάκι, κάθεται για να συντριβεί.  Κοιτάζει δίπλα του κάτι σπασμένο από παλιά. Κοιτάζει τα μαύρα ποτάμια του. Τις άδειες του κρήνες.  Μια παρηγορητική απάθεια που στάζει σαν χαλασμένη βρύση. Όποιος κάθεται εδώ, σ' αυτή τη σιδηρά παρθένα, σηκώνεται χωρίς γόνατα.  Είναι ένας χώρος αφαίρεσης.  Ένα σημείο αλέσματος.  Μια μηχανή συνθλίψεως.   Φύγαμε από 'κει μείον ένας;  Ή δύο;