Το νερό

Δεν ήταν νερό αυτό στις χούφτες σου.
Αλλιώς το στόμα μου γιατί να διψάει;
Κι οι χαρές σου τώρα στην οθόνη μου
σαν μια ταινία, σαν μια λάμψη ξένη,
με τυραννούν λες και σου έκλεψα τα χρόνια,
κι ας κουβαλήσαμε μαζί όλα τα βάρη τους.

Δεν ήταν νερό αυτό στο ποτήρι σου.
Δεν ήταν ποτήρι, ήταν οι κούπες σου.
Χρώματα, σχέδια, έλικες διπλοί.
Ποιος κουβαλάει νερό σε κούπα;
Και το δωμάτιο ήταν βάρκα στο νερό,
σε λίμνη στέρεη, σε φώτα παγωμένα.

Δεν ήταν νερό αυτό στο στόμα σου.
Αλλιώς γιατί να με διψάει το φιλί σου;
Κι οι άντρες σου όλοι στοιχισμένοι,
γιατί να διψάνε κι αυτοί στη λεζάντα της ζωής σου
και να με τυραννούν λες και τους έκλεψα το νερό,
κι ας κουβαλήσαμε μαζί χρόνια το βάρος τους;

Δεν είναι νερό αυτό στα μάτια μας.
Κλείσε τις χούφτες κι ας μην είναι.

Θα ξεδιψάσουμε αδερφή μου απ' το στερεμένο πηγάδι.
Εσύ σαν γυναίκα, σαν μητέρα, σαν δυνατότητα.
Εγώ σαν πληγή, σαν σημαία, σαν κλειδαριά.
Σαν κρύσταλλο που άστραψε και τώρα σπάει.