με τα τούλια και τις λεβάντες,
με τ´ ανθισμένα παράθυρα.
Εγώ, η ακοή κι η πορσελάνη,
με τα γόνατα και τις πληγές,
με τα λυτά κορδόνια μου.
Με ρίψεις και με κρούσεις οριζόμαστε.
Εσύ, η Ηχώ, και οι αυταπάτες μου,
με τις κίτρινες, χρυσές κλωστές,
με τα φωτισμένα λευκά, τα ελληνικά.
Εγώ, η απεικόνιση του ιδανικού σου,
με τα καμμένα χέρια, τ´ αεικίνητα,
με τα πλανεμμένα μάτια μου.
Με λόγια και με αέρα κρατιόμαστε.
Εσύ, η μικρή αναμονή και ο γάντζος
με τις κρεμασμένες λαχτάρες,
με τις αφημένες υποσχέσεις.
Εγώ, ο νόμος του ανέφικτου,
με αυταπάρνηση ο υπηρέτης
με θυσία ανώφελη, ως οφείλει.
Με κραυγές και με φτερά χωριζόμαστε.
