Πόσο μάλλον

Ακόμα και τον Παρθενώνα
ο καιρός κι η φθορά τον εξύψωσαν έτι.
Τα κύματα των αιώνων τον ξεθώριασαν

και τον αθανάτησαν. 

Αφέθηκα κι εγώ στον ήλιο και τον αέρα, 

μήνα τον μήνα, 

να χάσω όλα τα χρώματά μου.

Έχασα, έσπασα, ακρωτηριάστηκα, 

κι απέκτησα, λέω, σε αντάλλαγμα

ύψος δυο πόντους παραπάνω. 

Έγινα όμως εύθρυπτος 

και στο ποτάμι αυτό δεν άντεξα. 
Ούτε το δάμασα.  

Ούτε καν το εξέτρεψα κατά τι. 
Αφρόντιστη, ασυντήρητη κοίτη, 

στόμωσες.
Επιμερίστηκε η αγάπη και φτένυνε.

Κι εγώ που πόνεσα τόσο

δεν θέλησα να μου χαριστεί τίποτα.

Κέρδισα το βάθος του Πύρρου. 

Όπως καταρρέω τόσο καιρό, θα ανορθωθώ.

Μα αυτή η παλινόρθωση θα

αχρηστεύεται πάντα 

από έναν σταθμό τερματικό,

από μια ανεισάκουστη πρόταση, 

από δυο-τρεις φωτογραφίες 

τάχα γελαστές

σε μια έρημη τρύπα, τριάντα μέτρα

κάτω απ' την κεντρική πλατεία.