Το πουκάμισο

Να εδώ!
Με το αγαπημένο μου πουκάμισο.
Και την αγαπημένη μου μοναξιά.
Κοιτιόμαστε στον καθρέφτη
συμπερασματικά,
κι απροσδιόριστα θλιμμένοι.
Κι όσο όμορφα πλαγιάζει ο άνεμος με τα χόρτα
τόσο όμορφα μας ξαπλώνει ο καιρός που περνάει.

Αυτό δεν θυμάται τίποτα.
Αλλά εγώ θυμάμαι.

Θυμάμαι πως χαράξαμε
πάνω στο δέντρο του γραφείου
τα ονόματά μας.
Μ´ έναν ασύμμετρο σταυρό
και την σοφία της οξιάς συναντηθήκαμε,
και συναντιόμασταν συχνά,
στο ερωτικό τραπέζι να συμφάγουμε,
ό,τι μπορούσε ο καθένας απ´ τον άλλο.

Θυμάμαι. Την τόξευση των σωμάτων
και τις εντάσεις των χορδών.
Πως σ´ αθανάτιζα και πως σ´ έκρυβα
χτισμένη σθεναρά
σε τραγούδια ξερολιθιές.

Θυμάμαι πάντα το τρυγημένο μέλι σου
όπως έσταζε απ´ την κρυφή σου κυψέλη
διάφανο, εκστατικό, άγλυκο και βαθύ.

Θυμάμαι τους ήχους του κορμιού σου.
Τα τριξίματα και τα λυγίσματα που κάνει ο πόθος,
όταν συντρίβεται με το αντίπαλο δέος του.

Θυμάμαι κι έναν χάρτινο διάλογο σιωπηλό.
"Μ´ αγαπάς;"
"Σ´ αγαπώ..."
Για όσο αντέξει το φύλλο, το μελάνι, η μνήμη μας η απατηλή και η τίμια.