Φλυαρίες

Εχτές μιλήσαμε για τη θάλασσα

Εσύ μου έλεγες για τις φαρδιές γραμμές της στον καμβά,
τα υδάτινα βουνά και τα βουλιαγμένα καράβια της. 

Εγώ για τη μυρωδιά όταν ο ήλιος πνίγεται στην μήτρα της,
για τα γλαροπούλια που την τρυγούν και τα ασύλητα κοχύλια της. 

Κρόκος και λουλάκι 

κι ένας αέρας λεπτός, νησιώτης 

να κουβαλάει τη μέλισσα στο σπίτι της. 

Εχτές μιλήσαμε ασταμάτητα,

σιωπώντας φλύαρα,

σα να μην είχαμε να πούμε τίποτα. 

Κι αυτά που κρύβαμε με λέξεις ακατάσχετες

τα σκορπούσαν τα κύματα στο απέραντο. 

Κι όποιος κοιτούσε έλεγε "τάχα για τι να λένε τούτοι δω οι εραστές;

Και ποια υγρή αγκαλιά θα σβήσει την φωτιά τους;"

Γιατί στ´ αλήθεια τ´ αγαπούσαμε το ζωτικό μας ψέμα. 

Κι ο ένας τον άλλον θυσιάζαμε στην Αυλίδα
για να φυσήξει μέσα μας το ελάχιστο κάτι. 

Και πόσα παράλογα και πόσα μεταξένια ψέματα
μας κρατούσανε να μη βουλιάξουμε

Μετά, το κύμα ορθώθηκε και τα σπλάχνα της κουνήθηκαν 

Μάλλον δεν άντεξε τόση απάτη στον αφρό της και μας κατάπιε. 

Κι όποιος κοιτούσε έλεγε "τι όμορφα ναυάγια που ανθίσανε
στη μέση του πελάγου

και πόσα βράχια κοφτερά που γύρω τα φιλάνε"