Βρέχει το φεγγάρι στις πλάτες μας,
αγάλματα ξυπνήσαμε
και γυρνάμε στην αγορά
σφιχτοί μηροί, ξεβαμμένα σώματα
αρχαϊκοί ψεύτες κλασικής ομορφιάς
Άσπονδοι φίλοι,
μετά από χρόνια σφαγών,
αγαπημένοι κι αμίλητοι δορυφόροι
Βρέχει η νύχτα στις πλάτες μας,
λουλούδια κοιμηθήκαμε
κι ονειρευόμαστε βάζα
ζωηροί μίσχοι, πράσινα σώματα
προπατορικά μάτια μικρής αλήθειας
Κάποτε πείνασα στο στήθος σου
φόρεσα ομπρέλα την μασχάλη σου
κι ύστερα το γάλα πικράθηκε
κι η διατρητική βροχή εντάθηκε
Δεν θέλω να ξεχνάω
Η μνήμη είναι η τιμωριτική ευλογία μου
Βαλς γεμάτα δακρυγόνα
Μια κοπέλα, σ’ ένα κόκκινο τραινο, φοράει μια θλιμμένη μπλούζα,
σ' ένα παράθυρο κολλημένη
κι όπως συντρίβεται, πιο πολύ από πάντα αγαπιέται, σαν χρώμα,
κι όπως συντρίβεται, πιο πολύ από πάντα αγαπιέται, σαν χρώμα,
σαν αίσθηση, σαν μυρωδιά
Και σαν ήχος, προπαντός,
Τι ωραία λέξη το «λαβείν»!
σχεδόν σαν μέταλλο μέσα μου
και σαν μαχαίρι.
