Μικρό

Επτωχεύσαμεν. Ευτυχώς. 
Κι αυτή τη λίγη περιουσία την φτενή
την σκόρπισε ο καιρός. 
Αν δεν είναι αυτό δικαιοσύνη, 
τότε τι είναι;

Μας παίρνει η ζωή απ´ τα πέντε μας
και μας εκπορνεύει. 
Κι απορώ ποιος την ανακάλυψε  
για να μας τυραννά 
με τέτοιο βάναυσο τρόπο. 

Επτωχεύσαμεν ευτυχώς.  
Κι αυτό το ισχνό φως μέσα μας
το φύσηξε ο παγωμένος χρόνος. 
Αν δεν είναι αυτό ανακούφιση,
τότε πες το ζωή. 

Τα οφειλόμενα

Οφείλουν το μίσος.
Για όλο τον πόνο που υφίστανται 

οι ζώντες.
Δεν ήρθε κανείς εθελοντής εδώ.
Οφείλουν το μίσος της ύπαρξης.
Πρωτίστως σε εκείνους που τους τραβήξανε
από το βάθος της μακάριας ανυπαρξίας.
Είναι μια κατάσταση φυσική αυτή.

Και η άλλη, η αντίθετή της, 

ψηλό βουνό που χρειάζεται να κατακτηθεί,

και να κατακτάται συνεχώς. 

Κυτίο παραπόνων

Υπήρξα ένα κυτίο παραπόνων.
Ρίξαν μέσα μου πολλά και γέμισα ως απάνω.
Ξέμαθα να αγαπώ τώρα.
Έμαθα να απορρίπτομαι.
Γοητεύομαι μόνο από την προοπτική.
Οι πραγματικότητες είναι πάντα αποκαθηλωτικές.
Λυπάμαι.   

Άγονη γη

Είναι άγονη γη.

Καμιά αγάπη δεν φυτρώνει πάνω της. 

Είναι βράχος και είναι πέτρα. 

Μη ρίχνετε άλλο την στοργή σας 

και τις προσδοκίες σας

στο κοίλο σώμα. 

Δεν έχει πάτο το ποτήρι αυτό. 

Μεγαλώνει με φωτιά 

κι άπειρα χτυπήματα 

μεταξύ σφύρας και άκμονος. 

Θα περίμενε κανείς να γίνει ατσάλι.. 

Όμως όχι! 

(Αυτή είναι η μόνη του αντίσταση στον κόσμο) 

Είναι μια φτηνή λαμαρίνα έτοιμη να τρυπήσει. 

Εύθραυστο γυαλί. Σχεδόν θρυμματισμένο. 

Κι είναι ένα φράγμα με ρωγμές ανεπανόρθωτες. 

Με βάρος τόνων στα πλευρά που δεν θα αντέξουν. 

Ζει την εκπληκτική ζωή(,) της συγκράτησης,

της μίζερης αναχαίτισης,

της πολυτελούς αμηχανίας. 

Κοιμάται όσο μπορεί για να κρύβεται 

από αυτό το "παραλίγο" του. 

Τελείωσαν οι σοκολάτες,

και έμεινε μόνο το παλτό του το ατσάλινο, 

και η φαιδρή πραγματικότητα του κόσμου. 

Εντός παρενθέσεως

"Κάπου εδώ, 
εντός των παρενθέσεων,
ζει κάποιος άλλος από εμάς".

Θέλει η φωνή του να ακούγεται,
μα ντρέπεται και υποσημειώνει. 
Παρεισφρύει ανάμεσα στις γραμμές 
σχεδόν ενοχλητικός, 

ολίγον εριστικός,
κυρίως όμως ανώνυμα ανεύθυνος. 

Κρυφοκοιτάζει τις φθαρμένες μας λέξεις 
και τις τέμνει. 
Τεμαχίζει τα νοήματα και διαταράσσει το συντακτικό μας. 
Παρατηρεί ψύχραιμα και σχολιάζει εν βρασμώ. 
Φοράει ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο, 
γυαλιά, 
και ένα κόκκινο μαντίλι έχει πάντα κρυμμένο
στην μέσα τσέπη του σακακιού του. 

Ζει τη ζωή του παράσιτου
και τρέφεται από το αίμα μας, 
εντός παρενθέσεων πάντα. 

Έχει μνήμη ελέφαντα, 
την κρίση του Μίνωα, 
και μια καρδιά που αντέχει τις σκιές 
και την αθόρυβη ζωή 
που οι παρενθέσεις του εξασφάλισαν.