Τα μολύβια

Μια ζωή συνέλεγα μολύβια.

Αναρωτιόμουν. 

Τώρα ζωγραφίζω δέντρα που τα δέρνει ο άνεμος.

Τρώω τα μολύβια μου αργά

και δε μαζεύω άλλα πια. 

Φοβάμαι, κάποτε τα μολύβια θα τελειώσουν.

Τα δέντρα μου θα μείνουν αζωγράφιστα. 

Κι η ιστορία μου ανείπωτη. 

Η τρίτη αντανάκλαση της μαρκίζας

Αυτοί που από λάθος απώλεσαν μικροί,

κι εσύ λαμπερός ανάμεσά τους,

την απώλεια μια ζωή αναζητούν 

σαν μαθημένη ευαισθησία, 

σαν μια μεγάλη ανοησία. 

Παλιοί σκύλοι, παραστρατημένοι εστέτ,

κι εσύ νικημένος ανάμεσά τους,

την οδύνη μια ζωή τρυπούν 

σαν εξαρτημένη εξαπάτηση,

σαν κουρασμένη τιμωρία. 

Αυτοί που από λάθος ζήσανε μικροί,

κι εσύ πιο μικρός ανάμεσά τους,

στην ουσία μια ζωή αστοχούν,

σαν δικαιωμένη αυτοχειρία,

σαν αδύνατη εκεχειρία.