Των λέξεων

Νομίζεις ότι οι λέξεις είναι παιχνίδια
κρυπτικών νοημάτων,

απροσδιόριστων φορτίων, 

εγγενών ασαφιών, 

χρωματιστών εντάσεων, 

μοναχικών αδιεξόδων, 

αμφίσημων ανυδριών, 

κυωνικών κραυγών, 

νυχτερινών καπρίτσιων, 

θαλασσινών σπηλιών,

υπομονετικών βροχών

το ξεδίψασμα, του καιρού

παιχνίδια...

Αν δεν ήταν

ο πόνος των αρθρώσεών μου

στο πιο ψηλό σκαλί, 

ο βόμβος του αίματος στο αφτί μου

όταν ξαπλώνω κι όταν σηκώνομαι,

ο πανικός του ιδρώτα μου 

στην θέα μιας ακόμα φωτογραφίας, 

των δαχτύλων μου το τρέμουλο

και των ματιών μου η σαστιμάρα,

αν δεν ήταν

το ύψος και το βάθος της αναπνοής μου,

τα στενεμένα ρούχα μου, 
η μανία, η κάθε μανία, 

και το εκάστοτε αδιέξοδο,

ίσως να σε ξανακαλούσα 

να παίξουμε μ' αυτά τα παιχνίδια.

Ανταμοιβή

Θα ανταμείβω την αγάπη σου
χωρίς ίχνος τρυφερότητας.
Μιας που στο δρόμο σου
βρέθηκα,
ας πάρω την αναπνοή σου
όπως ο έλγιν,
μία σφυριά για κάθε σου ομορφιά.

Θα ανταμείβεις την αγάπη μου
χωρίς ίχνος έντασης.
Μιας που στο δρόμο μου
βρέθηκες,
πάρε την αναπνοή μου
όπως το παιδί,
μια φροντίδα τη φορά, κάθε φορά.