Τα τέρατα και τα σημεία των καιρών
όλα στρωμένα όμορφα και βαθιά.
Σκαρφάλωναν οι τάφοι στον λόφο
ζώα νυκτόβια, τρομακτικοί θηρευτές,
χωνεύοντας την ανέστια πια λεία.
Ησύχασαν για λίγο τα χέρια και τα μάτια,
κι εκείνα εκεί, και τούτα δω.
Κοιτιόμασταν αμφοτεροι
εκατέρωθεν του καθρέφτη
με τη γαλήνη
που η απόσταση απ' τη ζωή χαρίζει.
Τα κυπαρίσσια έγερναν στοργικά
πάνω απ´ το ματαιωμένο θαύμα
κι άλλα πουλιά δεν πετούσαν.
Ύστερα τα μάτια ξεχάστηκαν
και πήραμε νεκροί και ζωντανοί το δρόμο μας
ξεχνώντας ένα "καλή αντάμωση" να ανταλλάξουμε τρυφερά.
