Διάτρηση

Βρέχει το φεγγάρι στις πλάτες μας,

αγάλματα ξυπνήσαμε

και γυρνάμε στην αγορά

σφιχτοί μηροί, ξεβαμμένα σώματα

αρχαϊκοί ψεύτες κλασικής ομορφιάς

Άσπονδοι φίλοι,

μετά από χρόνια σφαγών,

αγαπημένοι κι αμίλητοι δορυφόροι

Βρέχει η νύχτα στις πλάτες μας,

λουλούδια κοιμηθήκαμε

κι ονειρευόμαστε βάζα

ζωηροί μίσχοι, πράσινα σώματα

προπατορικά μάτια μικρής αλήθειας

Κάποτε πείνασα στο στήθος σου

φόρεσα ομπρέλα την μασχάλη σου

κι ύστερα το γάλα πικράθηκε

κι η διατρητική βροχή εντάθηκε

Δεν θέλω να ξεχνάω

Η μνήμη είναι η τιμωριτική ευλογία μου

Βαλς γεμάτα δακρυγόνα

Μια κοπέλα, σ’ ένα κόκκινο τραινο, φοράει μια θλιμμένη μπλούζα,

σ' ένα παράθυρο κολλημένη
κι όπως συντρίβεται, πιο πολύ από πάντα αγαπιέται, σαν χρώμα, 

σαν αίσθηση, σαν μυρωδιά

Και σαν ήχος, προπαντός,

Τι ωραία λέξη το «λαβείν»!

σχεδόν σαν μέταλλο μέσα μου

και σαν μαχαίρι.

Το ψάρι

Ένα ψάρι ξεψυχά

σε τσιμεντένια, άδεια προβλήτα,

σπαρταριστά νερά, λέπια,

άδειος αέρας γύρω του

Ένα ψάρι που δεν μοιάζει πια

με τ' άλλο ψάρι

που λίγο πριν

παίζαν μαζί 

στα διπλανά κύματα που

τώρα σκάνε περιπαικτικά

παραδίπλα του

δεν μοιάζουν πια

κι ούτε μιλάνε πλέον την ίδια γλώσσα το 'να 

στον κύκλο του βρόγχου τ' άλλο 

στον κύκλο του κόλπου

Σπασμένα γυαλιά κι η ένδοξη άμμος

προβλήτα, άμμος, ψάρι,

θάλασσα όλα

κανείς δεν μοιάζει με κανέναν τώρα

έγκλειστοι στης Βαβέλ το σύνορο,

ψάρια, θάλασσες, τσιμέντα, άμμος

πυκνές ροές ανηδονίας,

ασφυκτικές αναπνοές, 

βαριές αϋπνίες, 

τοπαμάκ, 

στο σέϊκερ με τα παγάκια

σε σχήμα πάπιας