Ο Αλέκος

Αλέκο μου βιάστηκες. 

Η χαρά του κόμπου ήταν να τον λύσεις. 

Με τ´ ασήμι σου 

θέρισες, θέρισες ρουμπίνια μέχρι τέλους. 

Μα βιάστηκες Αλέκο. 

Κόβοντας δρόμο, μίκρυνες το δράμα της ζωής σου. 

Δύο για το δρόμο

Πόσους λάθος αναστεναγμούς 

το μητρικό κρεβάτι άκουσε αδιάφορο;

Και πόσα δάκρυα το βρήκανε ζεστό

μα με ένα σώμα μείον;

Μια στρεβλή Πηνελόπη 

ασχημαίνουσα με τα χρόνια

και σακατεμένη απ´ τις αϋπνίες 

μου ´φτιαξε μάλλινη κουβέρτα. 

Και μου μάθε γυμνός να την σκεπάζομαι με τ´ αγκάθια της

άπαντα στη σειρά και στοιχισμένα. 

Μετά ταξίδεψα, δε λέω,

στο δικό μου αχυρένιο στρώμα

Κι είχα να με τσιμπούν 

το στρώμα μου από κάτω 

κι η κουβέρτα της από πάνω. 

Για να κοιμάμαι καθημερινά 

με τη Σκύλα και την Χάρυβδη

αγκαλιά,

και κάθε στροφή του άγνωστου δρόμου μου,

να ´ναι γεμάτη Συμπληγάδες. 

Κάποιος παρερμήνευσε την Ιθάκη. 

Hilton

Και μόνο εσύ τέτοια αποκλήθηκες

Κλειδιά ονόματα που ανοίγαν

φωτεινά παράθυρα κρεμασμένα

πάνω απο την Βασιλίσσης Σοφίας,

απέναντι από τον Δρομέα.

Και ισόυψα με την Ακρόπολη. 

Τέτοια παράθυρα αερόστατα,

στολίσματα της νύχτα της Αθήνας. 

Τέτοια ονόματα ουσιαστικά δισυπόστατα. 

Τόσα ονόματα επίθετα στο Όνομά σου συμφραζόμενα.  

Άυπνων νυκτών στροβιλίσματα

Άυλων χαλικιών στο στόμα

Εικόνες ευσεβείς και απρεπείς,

ο πόνος των αναπνοών.

Αποκλήθηκες κι αποκαλύφθηκες 

Αποκλήθηκες και διαμορφώθηκες

Αποκλήθηκες και σκαλίστηκες μάρμαρο Αττικό αειθαλές 

δροσερό, καμπυλωτό κι ευθυτενές. 

Συμμόρφωσες τον καιρό. 

Έκανες στολίδι σου το φως

Και το ανάδειξες στο σώμα σου

Φως εκ φωτός. 

Συνοπτική παρουσίαση της ανθρώπινης ιστορίας και του ανθρώπινου γένους - 4 μονολεκτικά ποιήματα

1. Το μουνί
2. Το πουλί
3. Η ανάγκη
4. Η μαλακία

τέλος