Φιλμ νουάρ

Η νύχτα, μια απαλή κουβέρτα, σκεπάζει τρυφερά τις μέρες μας.
Με τα ψέματά της νανουριζόμαστε και με το πρόσωπό μας
στραμμένο στον ζεστό χειμωνιάτικο ήλιο. Λέμε θα 'ρθει!
να τηνε έρχεται η άνοιξη! μια άνοιξη! κάτι με φως, τέλος πάντων...

Η νύχτα, μια δεινή θεότητα,
διακόπτεται από την ταχύτητα ενός μαύρου λαστιχένιου θηρίου,
που μας εκτινάσσει λίγα δευτερόλεπτα πιο μπροστά, λίγα κλάσματα πιο γρήγορα,
στο υπόλοιπο της νύχτας,
σχίζοντας το βαρύ της πέπλο, ένα βελούδο πυκνό, ζεστό,
μια απλωμένη αυλαία στιβαρή,
μακρυά,
τουαλέτα μοιραίας γυναίκας,
με πλουμιστό ντεκολτέ, με μαύρα διαμάντια, με μαύρα χρυσά, με μαύρα γάντια
κι έναν ωραίο κότσο ατσάλινο,
που δένει στο πίσω μέρος του κεφαλιού, που το στολίζει, το αθανατίζει,
προβάλοντας τον φονικό λαιμό. Προφίλ απόλυτη λεπίδα.
Ποιος τολμά να αμφισβητήσει τέτοιο μαύρο;

Ένα αγόρι από κερί, μένει να κοιτάζει, σε κάτι που μοιάζει με πρόβολο,
κάτι που μοιάζει με μοναχικό σανίδι πάνω από το άπειρο.
Δεν είναι αγόρι. Είναι η σκιά του παλιού στο μπλε.
Είναι ένα φιλμ νουάρ για κυρίους με ρεπούμπλικες και περίστροφα.

Η νύχτα, μια σερνάμενη γριά, μας γνέθει στα τραχιά της δάχτυλα.
Κανείς δε μας πιστεύει πια. Νήματα της μηχανής των χεριών της.
Νύχτα τη λένε.
Μας ακύρωσε. Μας διέγραψε. Μας μάσησε.
Ενσωμάτωσε την όποια ανάμνησή μας
σε ένα κανσόν που θα πλαισιώνει ήδη κάποιο ξένο φεγγάρι.

Ελάχιστες Ιστορίες - Το παγκάκι

Όποιος κάθεται σε αυτό το παγκάκι, έξω από αυτή την γκαλερί, κάτω από το δέντρο, κάθεται για να κλάψει.  Κοιτάζει απέναντι τα πολύχρωμα ταμπλώ.  Κοιτάζει πέτρες να εξέχουν των τελάρων.  Κοιτάζει ένα ζευγάρι τουριστών που περνούν αγκαλιασμένοι.  Πίσω του το κόκκινο ζαχαροπλαστείο και κάτω του τα παλιά πλακάκια.  Είναι διάβαση αυτός ο χώρος, αυτό το ελάχιστο σημείο;  Ποτίζεται το δέντρο και υπάρχει.  Μαζί κι όλα τα υπόλοιπα τριγύρω που ανθίζουν χάρη στα μάτια του.  

Όποιος κάθεται σε αυτό το παγκάκι, έξω από αυτή την γκαλερί, στη μύτη της μητρόπολης, κάθεται για να καεί.  Κοιτάζει απέναντι τα γκρι κράσπεδα. Κοιτάζει τα περιοδεύοντα φώτα.  Έναν μόνο, περίεργο, κι ένα σκυλί που δε το σέρνει κανείς.  Μέσα του η φωτιά που ξεκίνησε εκεί, καίει ακόμα, ανεξέλεγκτα.  Ειναι διάβαση αυτός ο χώρος, αυτό το ελάχιστο σημείο;  Φλέγεται το δέντρο και υπάρχει.  Μαζί κι όλα τα υπόλοιπα τριγύρω, που απανθρακώνονται χάρη στα μάτια του.  

Όποιος κάθεται σε αυτό το παγκάκι, έξω από αυτή την γκαλερί, το σιδερένιο παγκάκι, κάθεται για να συντριβεί.  Κοιτάζει δίπλα του κάτι σπασμένο από παλιά. Κοιτάζει τα μαύρα ποτάμια του. Τις άδειες του κρήνες.  Μια παρηγορητική απάθεια που στάζει σαν χαλασμένη βρύση. Όποιος κάθεται εδώ, σ' αυτή τη σιδηρά παρθένα, σηκώνεται χωρίς γόνατα.  Είναι ένας χώρος αφαίρεσης.  Ένα σημείο αλέσματος.  Μια μηχανή συνθλίψεως.   Φύγαμε από 'κει μείον ένας;  Ή δύο;  

Το πληκτρολόγιο

Η καρδιά μου τρέχει.  Τρέχει.
Βιάζεται να χτυπήσει όλους τους χτύπους που της αναλογούν.
Να εκτελέσει τον ρυθμικό ρόλο της στην παραφωνία της ζωής μου. 

Τα μάτια μου τρέχουν.  Τρέχουν. 

Βιάζονται να κλάψουν όλες τις λύπες που τους αναλογούν. 

Να εκτελέσουν τον παρηγοριτικό ρόλο τους στην κωμωδία της ζωής μου. 

Τα δάχτυλά μου τρέχουν.  Τρέχουν.  
Βιάζονται να γράψουν όλες τις ασήμαντες ιστορίες της γκρίνιας μου.

Να εκτελέσουν τον διαχειριστικό ρόλο τους στην τραγωδία της ζωής μου. 

Αυτόπτης

Μου είπες

δεν πρέπει να σε θυμάμαι έτσι.
Λάθος χρώμα έβαλα στα μάτια σου.
Δεν κρατούσαν τα χέρια σου δυνατά
μια άγρια θάλασσα, ένα νυστέρι,
μια χάρτινη σακούλα με φτηνό σούσι.

Μου είπες

δεν πρέπει να σε θυμάμαι έτσι.
Έκανα λάθος στα μαλλιά σου.
Δεν σχημάτιζαν τα πόδια σου σταθερό
ισοσκελές τρίγωνο, δύο τομές βαθιές
στις κρυφές πτυχές των πλευρών μου.

Μου είπες

δεν πρέπει να σε θυμάμαι έτσι.
Λάθος ουσιαστικό φρόντισε το στήθος μας.
Δεν περπατήσαμε με το αίμα μας,
δε βρήκαμε με το δέρμα μας
στη μέσα τσέπη της νύχτας το φως.

Μου είπες 

να μη σε θυμάμαι έτσι.
Έκανε λάθος η όσφρηση.
Δεν ανέβηκες από τα επιθήλια στο φαιό.
Δεν είναι οριστικό το αμετάκλητο.

Αλλά εγώ…είμαι αυτόπτης, αυτήκοος, αυτόσφρης…

Και 'συ ποιος είσαι εσύ, που θα μου πεις πως να θυμάμαι;!

Η νέα σκόνη

Αυτός ο κόσμος, αυτή η αντήχηση,
ο σωρός των χρωματιστών σκιών,

σκονίζεται με την σκόνη της κάθε μέρας,

Σε ένα ράφι ακουμπισμένο το λιγοστό

σκονίζεται κι αυτό μοναχό,

θλιβερό σουβενίρ, μάταιο ενθύμιο 

ενός μεσημεριού δίπλα στην θάλασσα,

μιας γοτθικής εκκλησίας, 

ενός κόκκινου πλεκτού, 

μια πορτοκαλάδας με ανθρακικό, 

ενός λιμανιού, μιας μαντινάδας. 

Μ' ένα βρεγμένο πανί στην αρχή
μ' ένα φτερό για τα πιο επίμονα μόρια

μήπως και γυαλιστεί ό,τι έμεινε

κι ό,τι δεν έγινε

κι ό,τι κουβαλήθηκε ως εδώ.

Με ένα φτερό,
με μισό σώμα,

με κάτι λιγότερο τέλος πάντων. 

Κι αύριο πάλι 

να γιορτάσει η νέα σκόνη.

Το νόμισμα

Είναι πολλαπλά πληθωρισμένο 

το νόμισμα αυτής της χώρας.
Δισεκατομμύρια στο όμορφο πρόσωπό...
μηδενικά.  Στο περίπτερο πριν 

ίσα που μπόρεσα να αγοράσω 

μια περσινή εφημερίδα,

να καταλάβω τι έγινε. 

Γεμάτη η τσέπη μου

με βαραίνει,

καθώς προχωρώ πάμφτωχος 

στους άδειους δρόμους. 

Κρύο, βροχή, ερημιά, 

κι όσες κόπιες του προσώπου 

και να κάψω, δεν ζεσταίνονται 

τα δάχτυλά μου.

Εύλογο

Έμαθα ότι χιόνισε, από τρίτους.
Έμαθα για την πόλη μας. Πως χιόνισε.

Ύστερα έμαθα και τα υπόλοιπα.

Κλείσαν οι δρόμοι, κι εγώ δεν ήξερα.
Δεν πετούν τα αεροπλάνα. Δεν ήξερα.
Ύστερα έμαθα και τα υπόλοιπα.

Η καρδιά μου τρέχει όλο και γρηγορότερα.
Και δεν το ξέρεις.

Πως γίνεται;

Το σαλιγκάρι

Όλο το βράδυ ένα σαλιγκάρι περπατούσε στην πλάτη σου.
Ένας μικροσκοπικός Μαγγελάνος χαρτογραφούσε στα σκοτεινά.

Η πλάτη σου έγινε ένα δέντρο που φύτρωσε και θέριεψε στην κοιλιά μου.

Ύστερα το σαλιγκάρι το ξερίζωσε βίαια και το πήρε μαζί του. 

Το κατάπιε. 

Όλο το βράδυ ένα σαλιγκάρι τυφλό διάβασε την πλάτη σου. 
Είδε όσα δεν μπόρεσα να δω.  Έμαθε ό,τι δεν κατάφερα να μάθω.  

Η πλάτη σου έγινε ένα κύμα που φούσκωσε και αγρίεψε στην κοιλιά μου.

Ύστερα το κύμα έσπασε στο στήθος μου και με πήρε μαζί του.  

Με κατάπιε.