Το βέβαιο

Ασφαλές και βέβαιο συμπέρασμα:

δεν εκβιάζεται το οικειοθελές
με κλειστό στόμα και κλειστό πουκάμισο
μ’ αχρηστευμένη τη μεζούρα του πόνου

δεν σώζεται το ανυπεράσπιστο
με αθώα χέρια και ματωμένα δάχτυλα
μ’ ακυρωμένο κάθε δεύτερο παλμό


εικόνες κατακλύζουν το σπασμένο στέρνο
φώτα από χαμόγελα άγνωστων αφορμών
σε μια χωρίς τέλος κυκλική ανάκριση
ρωτούν «γιατί;» και κυρίως «πως;»

φώτα από χαμόγελα άγνωστων αιτιών
ανηλεή, υπέροχα διεισδυτικά,
μαρτυρικές οστέινες λευκές αιχμές
στον συρισμό του Αυγούστου,
τριανταδυο διατρητικές σφαίρες
βελονίζουν ακανόνιστα γαζιά
στο νεκρό κέντημα του παλιού σώματος

κι αυτή τους η χλεύη, Θεέ μου,
του τέλους ένδειξη αναμφισβήτητη,
κατρακυλά με μεταλλικό θόρυβο
στον λαβύρινθους και στους κοχλίες
παράγοντας άγνωστες λέξεις γνωστών νοημάτων.


Θα μου πεις
το εύλογο σκοτάδι μετά από μια εποχή φωτός
Θα μου πεις
το εύλογο σκοτάδι μετά από μια εποχή φωτός

Τι σημασία έχουν τα εύλογα
την ώρα που σπάζουν τα ράμματα των παλιών πληγών;
Ποιος νοιάζεται για εύλογα
όταν άλογα αλωνίζουν ύπτια στέρνα παραδομένα;

εγωισμός, ο νεκρός, βασιλιάς,
κι η θλίψη, η βασίλισσά του,
αθέατο το θέατρο της ζωής
κι οι θεατές 

κουφοί μάρτυρες
τυφλοί μάρτυρες

μεγαλόπρεπων μνημείων πόνου
Θα μου πεις
Ο αλώβητος τον λίθον βαλέτω

Θα μου πεις

μα ποιος θα σ' ακούσει;