Περί πυκνότητας

Οι άνθρωποι συνηθίζουν τα ξένα σώματα.
Ναι. Τα συνηθίζουν.
Έρχεται και πυκνώνει η επιθυμία στον χώρο έξω απ´ τον χώρο τους.
Σωματοποιείται η εαυτώ αγάπη στο εξώσωμα.

Κι ύστερα χάνονται.
Αραιώνουν.
Κι ο σημαντικός ένας,
ο σημαντικός άλλος,
χάνεται στο μεγάλο πλήθος.

Ο χώρος

Έχω ένα προσωπικό σύμπαν φαντασιώσεων
σκοτεινό και στενόχωρο.
Ταξιδεύω με μεγάλη ταχύτητα προς κάθε κατεύθυνσή του.
Γνωρίζω τα στενά όριά του με το σώμα μου
και εξαϋλώνομαι.

Κελί ένα επί δύο όμοιο με τον βηματισμό μου
ενώ στροβιλίζομαι ψάχνοντας μια επόμενη νέα συγκίνηση
σ´ αυτό το απείρωμα των οικειοτήτων.

Στον άπλετο χώρο μέσα του,
τον διαρκώς έσω επεκτεινόμενο
τον αενάως συμπυκνούμενο
τον απολύτως γνωστό
ψάχνω την άγνωστη σπιθαμή.

Περί μέλλοντος

Αγάπησε τις τελειωμένες ιστορίες
Την απουσία μέλλοντος χρόνου
Την ασφάλεια της δεδομένης φθοράς

Έτσι περπάτησε. Ηττημένος.
Μ´ έναν σπασμένο ώμο στις πλάτες.
Μ´ ένα ελλειπτικό ημερολόγιο στις τσέπες.
Με κάτι σκληρά παπούτσια με σόλα σπασμένων γυαλιών στα πόδια του.

Το εφιαλτικό σενάριο της ευτυχίας,
ή κάποιας στοιχειωδώς καλής ζωής,
τοτέμ στη μέση της αυλής
και γύρω του χόρευε απελπισμένους χορούς της ξηρασίας.

Ξέχασε ανάγνωση και αργότερα τη γραφή
και μίκρυνε και αγρίεψε 

και χάθηκε σε μια θάλασσα παγωμένη
όπου ταξίδεψε έναν κόσμο παλιό
πολλές ξέγνοιαστες φορές.