Κατερίνα

Όμορφη δεν είναι η ζωή, Κατερίνα,
όταν ξαπλώνω και ξαπλώνεις στον ώμο μου
όταν κόβουμε στη μέση ένα βιβλίο του Κάρβερ
και μοιραζόμαστε την πίκρα του,
μια σελίδα εσύ,
μια σελίδα εγώ,
ένα ανθρώπινο αναλόγιο,
δυο μισά ζευγάρια χέρια,
τρεις ήσυχες νύχτες που ουρλιάζουν,
τέσσερα μαξιλάρια νοικιάρικα σκληρά
πέντε πήχες κουβέρτα φαγωμένη σκιά μας;

Όμορφη δεν είναι η ζωή, Κατερίνα;
Τα μπλεγμένα χέρια μας δεν γνωρίζουν
για τις χτεσινές και τις αυριανές συντριβές μας.
Μόνο την αφή καταλαβαίνουν.
Σκληρή,
Απαλή,
Ιδρωμένη,
Αδιάφορη,
Αγωνιώδης,
Τρεμάμενη,
Πονετική,
Ψυχωμένη,
Ήσυχη.
Δεν ξέρουν τίποτα από τα κατάγματά της
όμορφη δεν είναι η ζωή, Κατερίνα. Καλή είναι.