Η νύχτα, μια απαλή κουβέρτα, σκεπάζει τρυφερά τις μέρες μας.
Με τα ψέματά της νανουριζόμαστε και με το πρόσωπό μας
στραμμένο στον ζεστό χειμωνιάτικο ήλιο. Λέμε θα 'ρθει!
να τηνε έρχεται η άνοιξη! μια άνοιξη! κάτι με φως, τέλος πάντων...
Η νύχτα, μια δεινή θεότητα,
διακόπτεται από την ταχύτητα ενός μαύρου λαστιχένιου θηρίου,
που μας εκτινάσσει λίγα δευτερόλεπτα πιο μπροστά, λίγα κλάσματα πιο γρήγορα,
στο υπόλοιπο της νύχτας,
σχίζοντας το βαρύ της πέπλο, ένα βελούδο πυκνό, ζεστό,
μια απλωμένη αυλαία στιβαρή,
μακρυά,
τουαλέτα μοιραίας γυναίκας,
με πλουμιστό ντεκολτέ, με μαύρα διαμάντια, με μαύρα χρυσά, με μαύρα γάντια
κι έναν ωραίο κότσο ατσάλινο,
που δένει στο πίσω μέρος του κεφαλιού, που το στολίζει, το αθανατίζει,
προβάλοντας τον φονικό λαιμό. Προφίλ απόλυτη λεπίδα.
Ποιος τολμά να αμφισβητήσει τέτοιο μαύρο;
Ένα αγόρι από κερί, μένει να κοιτάζει, σε κάτι που μοιάζει με πρόβολο,
κάτι που μοιάζει με μοναχικό σανίδι πάνω από το άπειρο.
Δεν είναι αγόρι. Είναι η σκιά του παλιού στο μπλε.
Είναι ένα φιλμ νουάρ για κυρίους με ρεπούμπλικες και περίστροφα.
Η νύχτα, μια σερνάμενη γριά, μας γνέθει στα τραχιά της δάχτυλα.
Κανείς δε μας πιστεύει πια. Νήματα της μηχανής των χεριών της.
Νύχτα τη λένε.
Μας ακύρωσε. Μας διέγραψε. Μας μάσησε.
Ενσωμάτωσε την όποια ανάμνησή μας
σε ένα κανσόν που θα πλαισιώνει ήδη κάποιο ξένο φεγγάρι.
