Ποτάμι

Ξοδεύεται το ποτάμι
στην θάλασσα
σαν να μην τελειώνουν γρήγορα όλα
αφήνεται
στην θάλασσα
που ποτέ δεν 
καταλαβαίνει
και πότε δεν άκουσε
καμιά 
προσευχή

Μεγαλοπρεπής κωφεύει
και το δέχεται σαν τίποτα
και σε τίποτα δεν αλλάζει
εκτός ίσως
από μιαν ανεπαίσθητη γλύκα
στα ρευστά πόδια της

Κι αυτό,
τώρα πια βουβό,
ξοδεύεται
χωρίς φρούδες
ελπίδες ονείρων.

Το δωμάτιο

Με πέταξες σ‘ ένα σκοτεινό δωμάτιο
με τα σβηστά φιλιά σου
κρεμασμένα από το ταβάνι
να σκοντάφτω πάνω σ’ έπιπλα
και τα πεταμένα ρούχα
στο πάτωμα.

Σ’ αυτό το κουτί σαν γάτες
είπαμε ότι υπήρξαμε
επειδή τα φώτα κάποιας πόλης
ήταν αναμμένα
και μια σφαίρα γύρισε μια φορά
ίσα για να πούμε ότι ζήσαμε έστω ένα βράδυ
κι ας μην υπάρχουν βράδια.

Κόκκινο νέον λεπτό ψιθύριζε έξω
απ’ το παράθυρο
κι ακούγαμε την γκρίνια του
να σέρνεται
πάνω στα χάρτινα σεντόνια
στην αγκαλιά της
το στήθος μας ανεβοκατέβαινε
από συνήθεια.

Ύστερα έβρεξε.
Μια βροχή κλισέ
αποδυνάμωσε το κλισέ συναίσθημα
και τρύπησε τα παλιά μου γόνατα.
Δεν μιλούσε κανείς.
Τι να πει;
Με νανούρισαν τα ρυθμικά βήματα
κάποιου υποψήφιου αυτόχειρα
στον ξύλινο διάδρομο.
Τι υπέροχη νύχτα!
Τι ωραίο πάτωμα να περπατήσεις
τα τελευταία σου βήματα.

Ξύπνησα.