Έχω μια γάτα που μ’ αγαπάει. Την πήρα από μικρή. Θυμάμαι δίσταζε να πλησιάσει. Έτρωγε λίγο φαγάκι στα κλεφτά. Συνήθως όταν έφευγα από το οπτικό της πεδίο. Ανησυχούσα μήπως δεν τρέφεται επαρκώς. Η αδερφή της πιο ζωηρή. Έτρωγε λαίμαργα και ξεδιάντροπα. Την έψαχνα στους θάμνους, στα χωράφια μη τυχόν και τη φάει κανένα γεράκι.
Ο Ros τα κατάφερε. Μεγάλωσε. Άρχισε να με πλησιάζει. Κέρδισα την εμπιστοσύνη της. Όταν ο πρώτος γάτος της της έσκισε το μάτι, την πήγα στον γιατρό. Είκοσι μέρες την κυνηγούσα για να φροντίσω την πληγή που της άνοιξε. Για μήνες την κοιτούσα στα μάτια. Και κάποια στιγμή, το πληγωμένο μάτι αποκαταστάθηκε.
Ο Ros μεγάλωσε. Έρχεται τώρα και χαϊδεύεται κάθε βράδυ. Μου δίνει την πλάτη της και τον λαιμό της γουργουρίζοντας. Τριγυρίζει στα πόδια μου τρυφερά. Στη διαδρομή για το μπολάκι με το φαγητό της, κάνει πάντα μια μικρή κυβίστηση ευγνωμοσύνης. Την αγαπώ και μ’ αγαπάει. Σκέφτομαι. Όταν πεθάνω θα είναι η πρώτη που θα με βρει, και θα τραφεί από το ζεστό μου μάγουλο.
