Το τρυπάνι

η αγάπη μέθοδος τιμωρίας
δένει τα χέρια πισθάγκωνα
σύρμα λεπτό, κοφτερό, εξαντλητικό
ταΐζει στο στόμα την άτροπο
φύλλο-φύλλο, λέξη-λέξη ξυραφίζει
το σώμα με απλά, καθημερινά,
ένας καναπές, ένα τραπέζι,
ένα φιλί, η χαρά του πόνου

τι αξίζουμε ρωτάει το πουλί,
στο κλαδί του και τσιμπάει
τα ξεφτισμένα του φτερά
τι αξίζουμε ρωτάει το κλαδί
και πριονίζει τα πόδια του
μ' ένα οξύ ράμφος ματωμένο

πέντε ασκήσεις βιοχημείας
αργότερα άλυτες θα μείνουν
για μέρες πολλές σκόρπιες
στο πάτωμα θα σκουπιστούν
με μια σκούπα αχυρένια κι ένα
τσίγκινο φαράσι λεπτό

η αγάπη το άλυτο πρόβλημα
του κόσμου το έλλειμμα του
πάνω σε μια πολιτεία πλωτή
φωτεινή, χαμένη στην πιο βαθιά
θάλασσα ταλαντώνεται
και κυματίζει σημαία
ουτοπική στο ψηλότερο σημείο
του αμμουδένιου κάστρου της

τι αξίζουμε ρωτάει ένα φύλλο,
στο κλαδί του και βουτάει
το τρύπιο δέρμα του και
τι αξίζουμε ρωτάει η παλιά του
θέα που ξεπέφτει σε αργή
κίνηση και γίνεται χώμα

η αγάπη μέθοδος τιμωρίας
παίρνει, παίρνει, παίρνει
μυελό μ' ένα γρήγορο τρυπάνι
και ταΐζει την καλοφτιαγμένη
μαριονέτα ραφή - ραφή
σταυρωμένη, στα τρύπια
χέρια ενός παίκτη οι κλωστές
στα τρύπια του μάτια η αγάπη