Στοιχηθείτε

Με κάτι καχεκτικά κουπιά παλεύουμε
ενάντια στο ρεύμα του καιρού. 
Κι ενώ το μέλλον μας πάει εμπρός μ´ ορμή
εμείς με μανία κωπηλατούμε προς τα πίσω,
με τα χεράκια μας, 
με τις ψυχούλες μας. 
Κουτάλια κρατάμε κατάδικοι και
πότε σπρώχνουμε τα νερά
πότε σκάβουμε τα χώματα,

κάνοντας τρύπες αξιοθρήνητες. 

Τι γίνεται με τον καιρό;
Πως μας γυρίζει έτσι ανάποδα 
κι αντί να αγαπάμε αναπολούμε το ανύπαρκτο;

Πως γίνεται κι ο καθένας γίνεται 
ένας στρατιώτης 
με κουρασμένο βήμα.  
Με γελαστές διαταγές.  
Με ένα-δύο. 
Με μολύβι στα χέρια 
Με μολύβι στα πόδια
Με γρανάζια στο κουρδισμένο κορμάκι του. 

Ένας στρατιώτης έρημος,

άπατρις, ανέστιος, αναξιέραστος, 
στον ατέλειωτο πόλεμο του κόσμου.