Το Κόκκινο σπίτι

Κάποια στιγμή θα είναι σα να μην υπήρξαμε.
Δεν θα μας ξέρει κανείς.
Δεν θα μας έχει δει.
Θα σβήσουμε μέσα στην μνήμη όπως τα παιδικά μας χρόνια
κι όπως εκείνο το αγοράκι που απ' τα τέσσερα όριζε το γήρας.

Κανείς δεν θα ξέρει για το σπίτι στο Διοικητήριο.
Κανείς δεν θα 'χει ακούσει τα σκαλιστά τραγούδια.
Τα βήματα που πατήσαμε σ' αυτή την πόλη που ζει ανάμεσά μας,
θα μας προδώσουν.
Εκείνη θα μας βρει.  Θα μας τυλίξει.
Θα ενσωματωθούμε στον οργανικό ιστό της.
Θα μας μασήσει, θα χτίσει επάνω μας, και θα ξεχαστούμε.

Φυλλορροεί κάθε μέρα η παρουσία.
Κερδίζει ο χρόνος και τα μέτρα δεν αποσταίνουν ποτέ.
Το έλασμα που κάποτε συσπάστηκε τώρα χαλαρώνει.
Χαλαρώνουν και τα μέλη που αγκαλιάστηκαν.
Όλα είναι πιο ασαφή.  
Ο πόνος, η χαρά, η αγάπη και ο πόνος,
όλα μόρια της κόκκινης λάσπης
κι ακόμα ένα τούβλο στο σπίτι που όλο υψώνεται,
και γκρεμίζεται, και ξανά-υψώνεται,
και κανείς δεν βλέπει τα συστατικά του.
Μόνο ένα έξωθεν περίβλημα που σε τίποτα δε θυμίζει
τον έναν ή τον άλλο
ή τα παράλληλα χτυπήματα που κάποτε δικαίωσαν τις ζωές μας.