Τα μπουκάλια

Ναυαγοί
σ´ όλη τη ζωή αποκλεισμένοι
σε μακρινά νησιά
κραυγάζοντες
σε άδεια μπουκάλια.
Όταν τελειώσει πια η φωνή
στέλνουν κομμάτια από το δέρμα.
Όταν τελειώσει κι αυτό,
κι απομείνει μονάχα το αίμα
τελευταίο σύνορο
μεταξύ αυτών και του κόσμου,
τότε το αίμα τους σε άδεια μπουκάλια.
Κι όταν με το καλό στεγνώσουν,
την μέσα φωνή τους στέλνουν.
Άδεια μπουκάλια.
Κι αν καμιά φορά κάποιος τυχερός
πέσει σε ζευγάρι χέρια πονετικά,
άδειο μπουκάλι
γεμίζει με κανένα λουλούδι νεκρό.
Κι αυτό είναι όλο.

Τίποτα

Τι να κάνουν εκείνοι ο εαυτοί μας που έζησαν
στο μυαλό και τα λόγια των άλλων;
Τι γίναν και τα κομμάτια μας εκείνα που αφήσαμε μέσα τους;
Οι κατακερματισμένοι αγρυπνούν τα βραδιά σε χαλασμένα κρεβάτια
ψάχνοντας το ψέμα του είναι
σε μέρη που ποτέ δεν υπήρξε.

Θα ξυπνήσουμε μια μέρα με το στόμα στεγνό,
διψασμένοι για ένα ποτήρι αυθεντικής στιγμής,
και δε θα βρίσκουμε τίποτα.

Τα σκαλοπάτια

Ο κύριος Χ. καλλιεργεί έναν εντυπωσιακό κήπο με σκαλοπάτια. 

Τα φύτεψε σποράκια, ψήγματα ύψους, τρυφερά και ελάχιστα, 

μα τα φρόντισε και τα φροντίζει κάθε μέρα. 

Όταν ξυπνάει το πρωί τα κοιτάζει απ´ το παράθυρο, 

τα χαϊδεύει με τα μάτια του, τους ανοίγει το αυτόματο πότισμα. 

Ο κύριος Χ. αγαπά την τάξη. Τα μεσημέρια ξεχορταριάζει με επιμέλεια. 

Αφαιρεί τα όμορφα αγριολούλουδα που τολμούν να φυτρώσουν ανάμεσά τους. 

Κόβει τα φτωχά χόρτα κι ό,τι θα μπορούσε να του δώσει 

μια εναλλακτική δυνατότητα ανύψωσης

κι αφήνει τα σκαλοπάτια του να μεγαλώνουν ανεμπόδιστα. 

Ο κύριος Χ. θυμάται τις πρώτες μέρες τους πάνω από το χώμα. 

Στιβαρά πέτρινα ανθίσματα, μαρμάρινοι βλαστοί, κοφτερές εξοχές 

που άνοιγαν και πλαταίναν με τον πρώτο ήλιο της άνοιξης, 

πονηροί βιαστές του χώματος, βελόνες που κεντούσαν τη γη

κι ύστερα πλήθαιναν, ενώνονταν, γινόταν συμπαγείς επιφάνειες ολάνθιστες,
γυαλιστερές, στιλπνές, αμύριστες. 

Θυμάται να πατά διστακτικά στην αρχή τα γυάλινα πόδια του πάνω τους. 

Δοκιμάζοντας τις αντοχές των φρέσκων και των νεαρών σωμάτων τους. 

Με πόση χαρά ένιωθε την στιβαρότητα των επιφανειών τους! 

Την στηρικτική τους μεγαλοπρέπεια! Τα δειλά τους ύψη τα αρχικά!

Από κείνο εκεί μπορούσε να δει μια υποψία του δρόμου! 

Και τ´ άλλο πόσο μεγάλωσε. Σε λίγο θα μπορεί να κοιτά την θάλασσα πάνω του. 

Και τα ζηλιάρικα μάτια των γειτόνων του.  Τι όμορφος κήπος πέτρινος!

Κι ύστερα πως μεγάλωναν μέρα με τη μέρα. 

Και πως στην αρχή λύγισε το γόνατο για να απολαύσει λίγο μακρινό γαλάζιο, 

κι ύστερα πως έβαζε τις παλάμες στις κρύες τους επιφάνειες


για να ορθώσει το μικρό του ύψος,

και πως λαχάνιαζε για τον επιούσιο ουρανό.

Ο κύριος Χ. πια δεν έχει κήπο.  Δεν έχει σπίτι. 

Του ΄χει απομείνει μια ισχνή γραμμή χώματος. 

Τα σκαλοπάτια κλείσανε κάθε πιθαμή χώρου, 


κάθε πιθανότητα πεδίου,

κάθε ήχο και κάθε εξέλιξη.  

Το κουτί

Σε μια απροσδιόριστη ηλικία
της ματαιωμένης
αιώνια αιωρούμενης παιδικότητας
θέλω να πάψω να ζητώ τα πάντα
και να γίνω ένας ευτυχισμένος

εραστης του λιγοστού μου.

Σατανική παιδικότητα.
Αραχνιασμένη που
 μυρίζεις ναφθαλίνη
κι έχεις κακοφορμίσει,
κατάρα σαν μοίρα,
να σε θυμηθώ
και να σε σβήσω,

να σε πετάξω
όπως πετάμε τα σκονισμένα αντικείμενα
που κρύβαμε επιμελώς σε κουτιά μελλοντικής χρήσης
ενός μέλλοντος που ποτέ δεν έρχεται,
κι εκείνα με βήματα τάχα διστακτικά,
με όγκους τάχα ελάχιστους,
με σιγανές, σχεδόν αθόρυβες αναπνοές
πολλαπλασιάζονταν,
καρκινώνοντας τον ζωτικό χώρο.  



Σε μια απροσδιόριστη ηλικία
ματαιωμένης παιδικότητας
αιωρούμαι κάτω από τη ζωή μου,
ενίοτε πάνω από αυτήν, 

και ποτέ, μα ποτέ, μέσα της.

Αργία

Ο θεός έφτιαξε την αργία της Κυριακής,
την άδειασε από δουλειά και τη γέμισε με θλίψη
για να τον θυμούνται οι χαρούμενοι άνθρωποι
και να γονατίζουν οι μέρες τους.

Ο θεός φρόντισε την ανημπόρια τους

και κράτησε μια μέρα αγαπημένη
μη τύχει και ξεφύγει κανένας τους 

απ´ την αναπηρική αγκαλιά του.

Ο θεός μας θυμάται κάθε Κυριακή
ξεκινώντας με μελαγχολικά χτυπήματα
στις καμπάνες που λιώνουν
και τελειώνοντας με τα ανοιχτά μας στήθη.

Κυριακάτικο

Τις Κυριακές τριγυρίζω στο σπίτι με μια τρύπια κάλτσα,
βρέχω τα μάτια μου με θαλασσινό νερό,
και περιμένω.

Αναρωτιέμαι ποια φροντίδα με σακάτεψε 

και δεν πιάνω βελόνα στα χέρια.

Ξυρίζω το κεφάλι μου και πέφτω στη θάλασσα
για να γλιτώσω απ´ τη μέγκενη της μέρας.
Ένα βαρκάκι δεμένο σε τέσσερα σχοινιά
σταυρωτά και τεντωμένα
μου δείχνει τον τρόπο, ταμπέλα στο μονόδρομο,
να βρω το δρόμο πάνω απ´ τα οδοφράγματα.

Θα βάλω ένα μικρό ρολόι στη θήκη 

μέσα στο κεφάλι μου
και για φιτίλι τον μεγάλο του δείκτη 

θα κουρδίσω,
μέχρι να δείξει μεσάνυχτα ν´ ανατινάξω 

τον πιο βαθύ ωκεανό.

Η λάμπα

Ήμασταν δυο γραμμές δεμένες.

Όπως περπατώ μακριά μας πυρακτώνουμε

και λάμπουμε.

Μακραίνω και μένουν στο σκοτάδι μόνο

τριχοειδείς γραμμές πορτοκαλί που τρέμουν. 

Το πουκάμισο

Πήρα να σιδερώσω το πουκάμισο.

Από την κοιλιά μου ως το στήθος

πάνω-κάτω, πάνω-κάτω.

Δεν ίσιωνε.

Πάνω-κάτω έφτασα ως το κόκαλο της ράχης

με μια τρύπα πάντα ασιδέρωτη.  

Γραμμή

Χάραξα μια γραμμή στο κρεβάτι μου και κοιμάμαι πάνω της

Με στοίχειωσαν τα δέντρα και τα πουλιά του Κουγιουμτζή

Σφράγισαν τα παράθυρα και τις πόρτες μου δέκα τραγούδια 

Μια λεπτή γραμμή πάγου, λειψό περίγραμμα της μνήμης μου 

Ακούω τον σιωπηλό βόμβο του χώρου χέρι που με διώχνει 

Πατώ στις μύτες μην ενοχλήσω τον ύπνο, μα ποιος κοιμάται ποτέ;

Τρέμει το σώμα ισορροπεί στην αιχμηρή υγρασία να βολευτεί 

Αύριο θα γυρίζει τον μύλο της μέρας μεθαύριο θα γυρίζει 

Τέμνει το σώμα η βροχερή γραμμή όλο πιο κοντά στους σπονδύλους