Το κουτί

Σε μια απροσδιόριστη ηλικία
της ματαιωμένης
αιώνια αιωρούμενης παιδικότητας
θέλω να πάψω να ζητώ τα πάντα
και να γίνω ένας ευτυχισμένος

εραστης του λιγοστού μου.

Σατανική παιδικότητα.
Αραχνιασμένη που
 μυρίζεις ναφθαλίνη
κι έχεις κακοφορμίσει,
κατάρα σαν μοίρα,
να σε θυμηθώ
και να σε σβήσω,

να σε πετάξω
όπως πετάμε τα σκονισμένα αντικείμενα
που κρύβαμε επιμελώς σε κουτιά μελλοντικής χρήσης
ενός μέλλοντος που ποτέ δεν έρχεται,
κι εκείνα με βήματα τάχα διστακτικά,
με όγκους τάχα ελάχιστους,
με σιγανές, σχεδόν αθόρυβες αναπνοές
πολλαπλασιάζονταν,
καρκινώνοντας τον ζωτικό χώρο.  



Σε μια απροσδιόριστη ηλικία
ματαιωμένης παιδικότητας
αιωρούμαι κάτω από τη ζωή μου,
ενίοτε πάνω από αυτήν, 

και ποτέ, μα ποτέ, μέσα της.