Πόρτες

Ωραία είναι η Κυριακή

πίσω από μια μεγάλη πόρτα. 

Μεγάλη σαν άρνηση 

και σαν απελπισία. 

Μεγάλη σαν υπογραφή 

και σαν αδιαφορία. 

Την πόρτα αυτή κοιτώ

και μυρίζω την ανάσα της. 

Κι όμως νιώθω ασφαλής. 

Με τέτοιες πόρτες 

μεγαλώσαμε άλλωστε. 

Μ´ αποκλεισμένες επιθυμίες. 

Θωρακισμένα αισθήματα. 

Και μια εκτεινόμενη λαχτάρα 

για απόρριψη. 

Κι εσένα που σου ζητήσαμε

σαν κλειδαράς και πορθητής 

κάποια κερκόπορτα να βρεις,

και να ανοίξεις και να μπεις,

ούτε στην τάφρο 

δεν κατάφερες να φτάσεις. 

Με δίχως

Καλύτερα έτσι.  

Χωρίς "σ´ αγαπώ", με δίχως "μωρό μου".

Δεν έχουν ηρωισμούς τα τέλη. 

Άδοξα. Ανομολόγητα. Απαρατήρητα. 

Χωρίς "σ´ αγαπώ", με δίχως "μωρό μου".

Ας πούμε ότι είμαστε πάτσι.

Ανταλλάξαμε τα κενά μας. Ελπιδοφόρα. 

Παραλάβαμε δυνατότητες.  Φουσκωμένα μπαλόνια. 

Παραδώσαμε διευρυμένα αδιέξοδα. 

Κι όλοι αποχωρούμε ευχαριστημένοι. 

Χωρίς "σ´ αγαπώ", με δίχως "μωρό μου".

Όμως εγώ, μωρό μου...