Κτερίσματα

Δε μου 'μεινε ούτε μια φωτογραφία
ούτε ένα τόσο δα κουτάκι 

για τα κτερίσματα

Στης ειμαρμένης την έσχατη προδοσία
γονάτισα γελώντας.

(Προβολείς!)

Τώρα τι θες; Ενδελέχεια τέλος.

Λες και δεν υπήρξαμε.
Έτσι ζήσαμε και τώρα έτσι θα ζούμε.
Κι είναι κι αυτό πολύ αστείο αν το καλοσκεφτείς
Λες κι όλος ο χώρος που καταλάβαμε στον κόσμο
και στον καιρό
συγκεντρώθηκε σ' ένα μοναδικό αναβόσβημα
ύστερα το λαμπιόνι κάηκε και σκοτείνιασε το πράμα.


Λέω, λοιπόν, δε μου 'μεινε ούτε η μύτη της καρφίτσας
έτσι να πατήσω κάπου να στηριχτώ
ή έστω να σε θάψω βρε αδερφέ

κρατάω τα κτερίσματα πάντως.

Ορισμοί

Ζωή είναι οι εξάρσεις της.
Αυτές οι έξοχες στιγμές
οι μυτερές,
οι όξινες,
οι εκρηκτικές...

Τα ενδιάμεσα ένα υλικό μετάβασης
Ένα αδιάφορο, βρώμικο λεωφορείο
που σέρνει τ' αμήχανα κορμιά μας.
Τρεκλίζουμε δεξιά κι αριστερά,
ασυνάρτητα,
τρακάρουμε ανθρώπους,
τρακάρουμε συνθήκες,
τρακάρουμε συνήθειες....

Τυφλοί,
μεθυσμένοι,
μπαλωμένοι,
τσαλακωμένοι,
στα φτερά,
με σπασμένα φανάρια,
τρισάθλιοι προχωράμε...
παρασιτώντας στις μέρες μας.

Και ζωή είναι ό,τι απομένει...

Ιφιγένεια

Τόσες μέρες ακίνητες
μετετράπη η ζωή σε νεκρή φύση
Ψάχνω μια Ιφιγένεια να θυσιάσω
μήπως και φυσήξει ο άνεμος
Ψάχνω τι πρώτα να πετάξω στην θάλασσα
να αλαφρύνει το σκαρί

Τόσες μέρες ασυγκίνητες
μεταλάχθηκ' η ζωή σε στάση.
Ξεχασμένη σκονίζεται στα ράφια.
Αμέτοχη, βουβή, σχεδόν τελεσίδικη...

Συνταχθείτε οπίσω μου
μοιραίοι,
αδύναμοι,
πτωχοί τω πνεύματι,
κι εσείς οι αυτόχειρες που αγαπήσατε τάχα πολύ για να θυσιάσετε...

Φτηνή ποίηση

Φτηνή ποίηση
σχεδόν αντιποίηση αρχής
Τσιτάτα
πυροτεχνήματα
μεγαλοστομίες

Ελάτε ποιητάδες μου
οργώστε με τ' άροτρά σας
οργώστε με τα χέρια σας
με τα νύχια σας

Όπως μπορεί ο καθένας

όπως μπορώ κι εγώ μαζί σας
μ' ένα κουτάλι ν' αδειάσουμε την θάλασσα

Καθαρματάκι

Στη λέξη "κάθαρμα" δεν ταιριάζουν υποκοριστικά.

Να μου το λες γεμάτο.

Με την ψυχή σου.

Το βράδυ σπίτι

Το βράδυ σπίτι γύριζα
Κι έβγαζα ό,τι φορούσα
Και στο ξυράφι ξάπλωνα
Να ονειρευτώ και άπλωνα
στην κρύα ακμή το σώμα

Κι απάνω που κοβόμουνα
Κι άρχιζα και κοιμόμουνα
Στην κόψη του ονείρου μου
την πόρτα του απείρου μου
ασώματος περνούσα


Κι ζούσα εκεί στα σκοτεινά
Άλλες ζωές, πιο φωτεινές
Κι όσο κοβόμουν τα ´φτιαχνα
Και τα μικρά μεγάλωναν
Και τα φτηνά μου γυάλιζαν


Τις νύχτες μέσα στ´ όνειρο
τι όνειρο! Παμπόνηρο!
Κατάφερνα ν´ αντέχω
Κι έβλεπα το κακό καλό
Κι ήταν το ωραίο δυνατό

Κι όσο κοβόμουν χώριζα
Κι απ´ το κακό ξεχώριζα
Άνθρωπε τι εφεύρεση!
Άγγελος στην εκκίνηση
Παράφρονας στην κίνηση
Και διάβολος στο τέρμα

Το μαγαζί των αισθημάτων

Στο μαγαζί των αισθημάτων

εκπίπτουν όλα με τόση φόρα

Έχει φτηνά τα «σ’ αγαπώ»

και προσφορά «σε θέλω»

Πάρε «για πάντα», έχουμε

και «ειλικρινά» διαθέτουμε

κι άλλα πολλά κάτω του κόστους

Έλα, αγόραζε και δωσ' τους...

Πλην από 'μένα

Περπατώ κι ο κόσμος κάτω από τα πόδια μου περνάει
Εξαργυρώνει μάρκες στα πατήματά μου
Στο ένα-δύο μου εξαντλείται.

Περπατώ. Και γράφω στίχους
Εξομολογούμενος αγοράζω λέξη λέξη το ημερήσιο συγχωροχάρτι μου
Κόβω, ράβω...
κάπως τα βόλεψα και σήμερα.
Λίγο Θεό και λίγο Διάβολο
Μ´ όλους καλά πλην από 'μένα..

Το φιλί

Ελάτε παιδάκια.
Όλοι μαζί στον ίδιο αναίτιο χορό παραπατάμε.
Ελάτε σα νέοι, σαν ώριμοι, σαν αυτόχειρες. Σαν ξοφλημένοι των ζωών σας.
Στοιχηματίζετε.
Χάστε.
Στοιχηματίζετε.
Χάστε.
Χάστε.
Να περιγράψουμε τη ζωή μας από το τίποτα ως το τίποτα σαν φωτεινή γραμμή και σαν ματαιότητα.

Σιωπή

Σιωπή

- άγια διαστροφή του λόγου -

ύμνησε την Θεία στιγμή την υπέρτατη...

Αυτή τη στιγμή που δες

πόσο όμορφα πληρωμένοι απ’ το ποτήρι το νερό

του έρωτά μας που περίμενε το ιντερμέδιο

για να μας ξεδιψασει

Κι εμείς

συνέταιροι στο κρεβάτι

συνέταιροι και στ´ άγιο νερό.

Πυροτεχνήματα και χρυσαφί κορδέλες

τα μεγαλεία της καρδιάς μας

Άνθη γεμίσαν την αρχή απ’ το καλοκαίρι

οι μεγεθύνσεις τους 

Η τελεία

Των ερώτων τα σύμπαντα 

γεμίσαν την καρδιά 

μ´ ανοξείδωτες εμμονές

Εκρηγμένα φιλιά

συντριβές και ρήμαγμα

και ‘συ που με μάλωνες 

και μ’ ερίχνες κάτω σαν τα φύλλα

να μαραίνομαι

σου ψάχνω χρόνια ένα στίχο 

να υπερασπίζεται το εύθραυστο του έρωτα

και δεν βρίσκω ούτε μια λέξη…μια τελεία…

Κατάντησα μια υπερβολή που ξεθώριασε 

Αυταπάτη μεγαλείου που σβήνει

Ένα εθιμοτυπικό τίποτα

Χαρακώνω ημέρες στην ραχοκοκαλιά μου και οργανώνω φιέστες

Αναβιώνω το μεγαλείο σου άνοστα και επετειακά

Και μετά αγνοώ πως είναι να με συγχωρώ

Γι’ αυτά που είμαι και για εκείνα που δεν είμαι

έρωτας: τέχνη ή τεχνική

Συνάντησα χτες τυχαία μία φίλη που είχα καιρό να δω. Ξεροστάλιασε στην βιτρίνα ενός καταστήματος κοιτώντας με λατρεία και χαμόγελο μισότρελλου ένα καρό πουκάμισο. Αντρικό! Περίμενα λίγα λεπτά πριν της μιλήσω. Σχεδόν δίπλα της. Αποροφημένη σε κυκεώνα σκέψεων δεν αντιλήφηκε την παρουσία μου. Στο τέλος απορρημένος της είπα - σχεδόν ξυπνώντας την από λήθαργο - με τακτ νταλικέρη: "μωρή, τι το κοιτάς έτσι το καρό το ανδρικό λες και βλέπεις τρίγωνο Ελενίδη με τα σιρόπια του; Δεν βγαίνει στο νούμερό σου…μπασμένο!" Πάντα μιλάω με τρόπους στους φίλους μου.


Ξεπερνώντας τον αρχικό αιφνιδιασμό και με μελομένα ματάκια αφού με αγκαλιάζει στοργικά μου πετάει αφοπλιστικά κι ονειροπόλα:
- Ξέρεις...είμαι ερωτευμένη...
- Με το πουκάμισο μωρή;
Την αρπάζω από το μπράτσο να την σύρω στο παρακείμενο καφέ.
-Τι σου συμβαίνει γλυκιά μου; (Δεν είμαι γκέυ και δεν καταλαβαίνω πως μου βγαίνουν όλα αυτά τα "μωρή" και τα "γλυκιά μου". Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι είναι ερωτευμένη.)
- Είμαι ερωτευμένη…
- Μπράβο σου. Και το καρουδάκι; Ανταποκρίνεται;
- Δεν κατάλαβες. Βαγγέλη τον λένε. Δυο μέτρα παληκάρι, όμορφος (τα ξέρω αυτά τα όμορφος των ερωτευμένων γυναικών αλλά επειδή και πάλι δεν είναι το θέμα μας δεν ήθελα να την διακόψω ούτε να την πληγώσω), έξυπνος (μμμμ), με προσόντα ...(πάσο εδώ) αθλητικά...
- Μπράβο αγάπη μου. Χαίρομαι για σένα!!!
- Αχ ναι, ναι, ναι!!!


Κι αφήνει να της φύγει ένας μακρόσυρτος αναστεναγμός ευθέως ανάλογος με τα προσόντα του Βαγγέλη, υπέθεσα. Θα ήμουν απλώς χαρούμενος αν έμενε ως εκεί. Και απροβλημάτιστος. Αλλά συνέχισε την ιστορία της.
- Δεν ξέρεις τι μου έκανε την παραμονή πρωτοχρονιάς; είπε και τα ματάκια της σπίθισαν...
- Τι σου έκανε μάτια μου ο κερατάς να τον τσακίσω;
- Και πάλι δεν κατάλαβες, μου λέει. Με συγκλόνισε ο Βαγγέλης! Με κάλεσε σπίτι του για να περάσουμε μαζι την παραμονή. Μπαίνω σπίτι και τι να δω...;
- Το κρεβάτι του σαδομαζό στρωμένο με τα λουριά του και τα λοιπά όργανα έτοιμα;;
- Μα τι λες;;;;
- Επειδή είπες σε συγκλόνισε...
- Είσαι σάχλας.
- Το ξέρω!
- Έλα σου μιλάω!
- Ε, λέγε!
- Ο καλός μου είχε βάλει στο τραπέζι δύο κεράκια. Είχε έτοιμο ένα μπουκάλι κρασί με δύο ποτήρια και το τζάκι αναμμένο!!!!
- ....
- Δε θα πεις τίποτα;
- Μα τι να πω; Περιμένω να δω τι σου έκανε και σε συγκλόνισε...
- Σου είπα! Είχε αναμμένο τζάκι, κεριά και κρασί και με περίμενε.
- ...
- ...
- - Τι να σου πω βρε αγάπη μου; Αυτό ήταν το συγκλονιστικό;

Ομολογώ ότι έμεινα άναυδος με τον ενθουσιασμό της. Δεν φανταζόμουν ότι κάτι τόσο απλό θα εκληφθεί ως grande κίνηση ευαισθησίας και ρομαντισμού. Δεν έχω πια μεγάλη επαφή με το τι συμβαίνει στην πιάτσα, αλλά αυτό δεν θα το θεωρούσα ποτέ εντυπωσιακό. Ούτε να το κάνω ούτε να μου το κάνουν. Ίσως μια καθημερινή τρυφερή κίνηση. Όχι κάτι για να εντυπωσιαστεί κάποιος τόσο πολύ!

Ακούγοντας και συζητώντας με τη φίλη μου, ένα νέο άνθρωπο με αρκετές σχέσεις ήδη στο ενεργητικό του, συνειδητοποίησα ότι ο έρωτας πλέον έχει απογυμνωθεί από κάθε στοιχείο λυρισμού κι έχει απομείνει μόνον ο σάρκινος, ζωώδης σκελετός του. Το ότι κάποιος στα 25 του, με μια 7ετία μέσω όρο ενεργής ερωτικής ζωής εντυπωσιάζεται από ένα ποτήρι κρασί και ένα αναμμένο τζάκι, είναι μια σκέψη που σου δημιουργεί θλίψη. Ξαναλέω, δεν υποτιμώ την σπουδαιότητα των μικρών καθημερινών εκδηλώσεων έρωτα, πάθους, αφοσίωσης. Δεν χρειάζεται να σου χαρίσει κανείς ένα ταξίδι στο Παρίσι για να νιώσεις οτι σε θέλει. Όμως η αίσθηση που μου έδωσε ήταν ενός ανθρώπου στερημένου από τρυφερότητα, πάθος, ρομαντισμό, φλέρτ.