Περιβόλια μ´ ανθισμένες ροδακινιές.
και γκρι χιλιόμετρα κυκλωτικά.
Αλλάζει ο μήνας κι ωριμάζει η άνοιξη.
"Πρόσεξε μη σε κοροϊδέψουν" μου λες.
Μα είναι πλέον αργά.
Ακουμπάω ελαφρά το χέρι μου στο γόνατό σου.
Το πρόσωπό σου αλλάζει συνεχώς μορφή.
Γίνεσαι γυναίκα παλιά, προγονική,
γίνεσαι αθώο κορίτσι, γίνεσαι μωρό.
Μόνο η σημερινή σου εικόνα δεν είσαι,
όπως συντρίβονται στα μάτια μας,
περιβόλια μ´ ανθισμένες ροδακινιές, δρόμοι,
παλιές και νέες μορφές κι εικόνες από πεπραγμένα μέλλοντα.
Θα σε αφήσω στο σπίτι σου.
Θα πάρω μαζί μου μόνο αυτά που κουβαλώ
από τα δύο μου χρόνια.
Ούτε εσύ θα καταλάβεις.
Θα εχεις συνέχεια δυο άνθη ροδακινιάς
αντί για μάτια, να κοιτάνε,
κι ούτε στο ελάχιστο θα νοιάζεσαι
για εκείνα που περιέγραψαν οριστικά
της μάνας μου τα χέρια.
Εγώ στα μάτια θα ´χω ψαλίδια.
Στα χέρια θα κρατώ τα μάτια μου.
Η καρδιά θα έχει καρφί.
Η μύτη μου τη μνήμη μου.
Και στα μαλλιά μου χίλια χρόνια κρεμασμένα χάντρες φτηνές.
Θα σε ψαλιδίσω.
Θα σε κοιτάξω στοργικά τεμαχισμένη.
Με τον κούφιο χτύπο μου.
Με τον βλεννογόνο της μνήμης.
Και χάντρα μικρή, χρωματιστή, θα σε κρεμάσω στα μαλλιά μου.
