Συνδημιούργησα μια γλώσσα που τώρα πια δεν την αρθρώνει κανείς. Η ηχώ της μόνο διαστέλλει τους τοίχους ενός κενού δωματίου. Δεν βρίσκει απάντηση. Ταλαντώνεται. Ξεχειλώνει.
Θυμάμαι μια γλώσσα που είναι πολύτιμη μονάχα σε μία διάσταση. Σε άπειρες άλλες είναι μια άχρηστη στιγμή. Ένας νεκρός κόσμος συνεννοείται, συναλλάσσεται, ερωτεύεται και πεθαίνει, στο στόμα της.
Αρρώστησα για μια γλώσσα που ηχούσε σαν γέλιο και μύριζε σαν υγρή κοιλότητα. Για το καλλίγραμμό της πέλμα. Την κομψότητα του γαστροκνήμιού της. Ο κορμός της πάτησε, ρίζωσε, το φύλλωμά της σκέπασε την πλατεία.
Αρρώστησα για μια γλώσσα που ηχούσε σαν γέλιο και μύριζε σαν υγρή κοιλότητα. Για το καλλίγραμμό της πέλμα. Την κομψότητα του γαστροκνήμιού της. Ο κορμός της πάτησε, ρίζωσε, το φύλλωμά της σκέπασε την πλατεία.
Καίγομαι από μια γλώσσα φυλακισμένη σε στόμα αλκαλικό, από δόντια συρμάτινα, από ούλα χρυσά. Μια γλώσσα κέρινη. Με λέξεις σβησμένες από τα λεξικά. Με τρόπους ματαιωμένους. Κόκκινη.
