Το οικόσιτο

Αυτό το μη εξημερωμένο οικόσιτο
ζει χρόνια έξω, στην αυλή μας.
Μας φροντίζει, τρόπον τινά,
οργώνοντας τα χωράφια μας,
γαβγίζοντας στους ξένους μας
και τους κλέφτες μας,
δίνοντάς μας το μαλλί του
και το κρέας του,
ή τον ιδρώτα και το αίμα του
όποτε χρειάζεται.

Όλα αυτά με αντάλλαγμα
ένα ξεροκόμματο ζωής
στο πλάι του ασημένιου σπιτιού μας.

Κι εμείς,
βολεμένοι στην συνθήκη,
δεν απλώνουμε ποτέ ένα χέρι χαϊδευτικό,
μια ματιά αγάπης πάνω του,
δεν του ανοίγουμε μια αγκαλιά,
ή έστω μια πόρτα στον προθάλαμο.

Αυτό, το απ' την κούνια του
εξαγριωμένο οικόσιτο,
φοράει στο τεράστιο κεφάλι του
ένα κλουβί ασφυκτικό
κι έχει από πάνω ένα στεφάνι
από ηλίανθους και σύρμα αγκαθωτό.

Έχτισε ύπουλα,
με τις δεκάρες που του πετάξαμε,
ένα σπίτι ακριβό, ασημένιο,
κι εμείς στεκόμαστε στην αυλή του,
γαβγίζουμε στους ξένους του
και το ταΐζουμε με τις σάρκινές μας
μέρες.