Να αδειάσω το σπίτι από όλα μου τα υπάρχοντα.
Θα αφήσω μόνο ένα δάσος από λάδι στη μεταλλική πολυθρόνα της εισόδου.
Θα αφήσω ένα σπίτι από ξύλα θαλάσσης επάνω από τον νεροχύτη.
Τη νωχελική μοναξιά του Χόπερ, αριστερά της εστίας.
Η αποθήκη μου θα έχει μόνο σφαίρες απιονισμένου νερού
Το μπάνιο μου μια κρυφή οδοντόβουρτσα με τρίχες από κάρβουνο κι ένα βαζάκι λάδι αμυγδάλου.
Το κρεβάτι μια τρύπα ολόσωμη και δίπλα της ένα παιδί από μαύρο κερί που κάτι θα ζητάει μοναχό απ’ το κατάμονο φεγγάρι.
Το πάτωμά μου μαύρα φιδάκια και λευκές σκόνες.
Θα σπάσω την τηλεόρασή μου
για να μη βλέπω πια τα παλιά ονόματα της πλατείας Ναυαρίνου.
Θα σπάσω και τη μπανιέρα μου, για να κυλάνε έξω τα νερά, αφού αυτό είναι πιο αστείο.
Σκέφτομαι,
αν κρατήσω αυτά και πετάξω τα άλλα, το σπίτι αυτό μπορεί να γίνει πάλι σπίτι.
Θα αφήσω ένα σπίτι από ξύλα θαλάσσης επάνω από τον νεροχύτη.
Τη νωχελική μοναξιά του Χόπερ, αριστερά της εστίας.
Η αποθήκη μου θα έχει μόνο σφαίρες απιονισμένου νερού
Το μπάνιο μου μια κρυφή οδοντόβουρτσα με τρίχες από κάρβουνο κι ένα βαζάκι λάδι αμυγδάλου.
Το κρεβάτι μια τρύπα ολόσωμη και δίπλα της ένα παιδί από μαύρο κερί που κάτι θα ζητάει μοναχό απ’ το κατάμονο φεγγάρι.
Το πάτωμά μου μαύρα φιδάκια και λευκές σκόνες.
Θα σπάσω την τηλεόρασή μου
για να μη βλέπω πια τα παλιά ονόματα της πλατείας Ναυαρίνου.
Θα σπάσω και τη μπανιέρα μου, για να κυλάνε έξω τα νερά, αφού αυτό είναι πιο αστείο.
Σκέφτομαι,
αν κρατήσω αυτά και πετάξω τα άλλα, το σπίτι αυτό μπορεί να γίνει πάλι σπίτι.
