Τα τεντωμένα βλέφαρά μου αντέχουν λίγη ακόμα αναμονή.
Δεν είναι αναμονή. Επιμένω.
Κι αυτό το βράδυ θα είναι μια στενή σκάλα.
Η άκρη ενός τοίχου, μια ανύπαρκτη πόρτα.
Πίνω όλα τα αναψυκτικά του ψυγείου.
Η πορτοκαλάδα είναι μια κοπέλα ξανθιά,
με σπαστά μαλλιά και κόκκινα μάγουλα.
Τα άσπρα δόντια της ανθρακικό,
μπλέκονται μέσα στα δικά μου,
κι η γλώσσα της ζάχαρη,
αναμιγνύεται με το σάλιο μου.
Γράφω ένα δαχτυλίδι στον παράμεσο.
Η Κυριακή είναι χρυσάφι κρεμασμένο στον λαιμό μου, λίγο ακόμα.
Δεν είναι μέταλλο. Όλκιμο χρώμα.
Κι εγώ ένα μείγμα ελατό, που στο μονόχρωμο του πολτό επαφίεται.
Το αρνητικό μου θα εκτυπώσω σε γυαλιστερό στυπόχαρτο.
