Οι πράσινες θάλασσες των βουνών.
Το υπόκωφο βουητό τους.
Μήδε πουλί να κελαϊδά,
μήδε το φλύαρο τριζόνι.
Μόνο το κατέβασμα του αέρα
κι οι στροβιλισμοί του στα δέντρα
και το σαρωμένο δέρμα τους.
Ύστερα ούτε αυτό.
Σωπαίνει ο αέρας
κι απ´ το βάθος μόνο αχνακούγεται
το μέταλλο στο λαιμό τους.
Και βλέπεις μια άσπρη γραμμή να διαταράσσει αργά την επιφάνεια του πράσινου.
Μια μεταβαλλόμενη κι αταίριαστη ψυχή που δεν εντάσσεται σε σχήμα.
Καβαλάει τα κυματιστά βουνά,
τρέφεται απ´ αυτά,
κι όμως το σώμα της αλλάζει στη στιγμή
και δεν χαρίζεται παρά στο Όλον του Μέγα Ποιμένα.
