Περί δρασκελισμών

Σ´ αυτήν την πόλη την βαριά
κάποτε με το βήμα του θεριστή
τώρα με το λύγισμα
του ανώνυμου στάχεος.
Μ´ ένα σώμα ισχνό
κρυμμένο σε παχύ σώμα
ανηλεώς αναδιατασσόμενο
στην μηχανή του λίγου
στην χώρα του τίποτα.

Στης στεγνωμένης βρύσης
το ανέκφραστο κύμα ακινητεί
ληγμένη ορμή και σιδερένια μοίρα.
Σ´ ένα σώμα παλιό
κρυμμένο στο αρχαίο σώμα
ανεπαισθήτως ζων
σαν ανοιγόκλεισμα βλεφάρου
σαν αθόρυβο πέταγμα
και σιγανή πνοή.

Τι

Μια τόση δα λεξούλα
πόση αγένεια να χωρέσει;

Μου λέει η μαμά.
Μα η μαμά
δεν ξέρει τίποτα
για την ευαισθησία των μικρών πραγμάτων.

Φάγετε εξ αυτού πάσαι

Ο Πενθέας έχει σώμα ελέφαντα.
Την από γέννησης κομμένη προβοσκίδα
και το λιγνό κορμί του
νοσταλγεί,
με τα άκαμπτά του μάτια,
να λικνίζονται κάθε μέρα
σ΄ έναν πολύχρωμο
παραμορφωτικό καθρέφτη.

Κάποιος τυφλός αδερφός του
θα λυπηθεί τον φαγωμένο
Η μάνα του θα τον χορτάσει
Κοριτσάκι, γυναίκα, και παιδί
θα τρέχει διαρκώς τον κύκλο του
οινικού του θεού
αρνούμενος φάσκοντας
μισόντας παραδιδόμενος
κι ένα τοτέμ
θα χώσει στο στόμα του
για να πνιγεί
πριν η σχάση του θρέψει
το μητρικό παράδοξο.

Το αγόρι που άφησε πίσω τις μάγισσες

Στο στήθος της κρέμονται
όλα τα φώτα της πόλης
Τυχοδιώκτες κυνηγούν τις αγάπες
που σάπισαν μέσα της
Ωσαννά και σαβαχθανί σκουλαρίκια,
μετονομασμένες ενοχές γυαλίζουν
στολίδια ακούραστα
στην ευκαιρία του κάθε φωτός
αλλά
"όταν σου λένε «σ´ αγαπώ»
εσύ να ακούς μιαν άλλη λέξη”
της τραγουδώ με την μοιραία φωνή
της Κασσάνδρας.
Για την χαμένη υπόθεση του είναι,
κουβέντα κανείς.
Κι αυτή στο ξύλο της γερνάει
και μαθαίνει νέα ξόρκια.
(Επανάληψη)