Η μνήμη

Τα κρίματα, τα θύματα
τα κυνηγούν τις νύχτες.
Σκαλίζουνε συνθήματα,
δε λένε καληνύχτες.

Τα ψέματα τα πλήρωσα,
και τα πληρώνω ακόμα
με μιαν ασθμαίνουσα ψυχή,
κι ένα φθαρμένο σώμα.

Μέρα μου, πως σ´ εξοφλήσα;
Νύχτα μου, σε πληρώνω.
Βαρύς δασμός, γονάτισα
και πως τον ξεπληρώνω.

Να ´ταν η αγάπη εύκολη
κι η ζωή μελένια.
Να ´μενε ο άνθρωπος παιδί
κι η μνήμη πουπουλένια.

Νησιωτικο

Μια εκκλησία ζαχαρωτή,
να την χαϊδέψει η σκουριασμένη αφή μου.
Να καταλάβει πως η γλύκα της
δεν είναι στην αλήθεια που δεν στεγάζει,
αλλά στο ψέμα που την πασπάλισε
με άχνη και κανέλα στα σπλάχνα της.  

Ελεύθερος υπηρεσίας

Κι έτσι μια μέρα ξαφνικά,

όλοι όσοι υπάρχουν στη ζωή μου

θα πεθάνουν.

Απροειδοποίητα.

Εκκωφαντικά.

Με μιαν ανακούφιση θα δεχτώ

το μοιραίο της στιγμής. 

Και θα ´ναι σα να ξαναγεννιέμαι,

ελεύθερος βαρών.

Δεν φοβάμαι τον κρότο

αυτής της γόνιμης μοναξιάς.

Φοβάμαι μόνο πως θα χρειαστεί
να πεθάνω εγώ για να τον ακούσω.

Να μη ρωτάς

Ονόματα-αινίγματα φορτωθήκαμε
λες και ήταν πιο σημαντικές
οι απορίες τούτες
από το δικό μας το μαύρο πηγάδι.

Μ' ονόματα-αινίγματα προχωρήσαμε
σέρνοντας το βάρος τους
με αυταπάρνηση,
σα να 'ταν το μέλος του κορμιού μας.

Τόσα ονόματα-αινίγματα αναρωτηθήκαμε
και ούτε μια φορά δεν σκύψαμε
προς τα μέσα μας
να δούμε του θαύματος την απάντηση.

Μερικώς αληθές

Όμως απ’ όλα όσα λέτε

ξέρω το ψέμα που μασάτε

όταν στα μάτια με κοιτάτε

κι όταν μιλάτε στον καθρέφτη.

Κι όλοι εσείς που μ’ ακουμπάτε

διάφανη είναι, κύριοι,

του καθενός η αλήθεια.

Δε με γελάτε, πιτσιρίκια.

Κι ό,τι κι αν λέτε μεταξύ σας,

φίλοι, οικογένειες, στα σπίτια,

ξέρω πως δεν μιλάτε εσείς,

μα των σκιών σας η συνήθεια. 

Φωτογραφίες στο κέντρο

Ο ζητιάνος παίρνει το γεύμα του περνώντας: 

Ένα σωληνάριο ζάχαρη απ´ του Ζόναρς. 

Ένα πρεζάκι ρουφάει απ´ το πεζοδρόμιο έξω απ' το Άττικα.

Και είναι Άνοιξη!  Τι ωραία! 

Χρώματα παντού. 

Φωτισμένος ο τόπος. 

Πιο πάνω, 

στο Κολωνάκι, 

δυο κύριες φιλοξενούν στο τραπέζι τους έναν μικρό που πουλάει μουσικές. 

Έναν άπλυτο αλητάκο, πένητα και ξύπνιο. 

Σήμερα πούλησε το ταλέντο του για μια μακαρονάδα. 

Όπου και να κοιτάξω βρωμάει επιβίωση. 

Και είναι Άνοιξη, τι τραγικό! 

Μαθήματα και ξυραφάκια

Μάθε πως δεν μπορώ να αγαπήσω.

Είναι παγίδα η ζεστή αγκαλιά μου.

Είναι δολώματα τα λόγια μου.

Με ξυραφάκι θα περάσω την καρδιά σου

μόλις την δω να σπαρταράει στο πιάτο μου.

Μάθε πως δεν μπορείς να πλησιάσεις

Ούτε ένα βήμα πιο βαθιά απ´ το κρεβάτι μου.