Η νέα σκόνη

Αυτός ο κόσμος, αυτή η αντήχηση,
ο σωρός των χρωματιστών σκιών,

σκονίζεται με την σκόνη της κάθε μέρας,

Σε ένα ράφι ακουμπισμένο το λιγοστό

σκονίζεται κι αυτό μοναχό,

θλιβερό σουβενίρ, μάταιο ενθύμιο 

ενός μεσημεριού δίπλα στην θάλασσα,

μιας γοτθικής εκκλησίας, 

ενός κόκκινου πλεκτού, 

μια πορτοκαλάδας με ανθρακικό, 

ενός λιμανιού, μιας μαντινάδας. 

Μ' ένα βρεγμένο πανί στην αρχή
μ' ένα φτερό για τα πιο επίμονα μόρια

μήπως και γυαλιστεί ό,τι έμεινε

κι ό,τι δεν έγινε

κι ό,τι κουβαλήθηκε ως εδώ.

Με ένα φτερό,
με μισό σώμα,

με κάτι λιγότερο τέλος πάντων. 

Κι αύριο πάλι 

να γιορτάσει η νέα σκόνη.

Το νόμισμα

Είναι πολλαπλά πληθωρισμένο 

το νόμισμα αυτής της χώρας.
Δισεκατομμύρια στο όμορφο πρόσωπό...
μηδενικά.  Στο περίπτερο πριν 

ίσα που μπόρεσα να αγοράσω 

μια περσινή εφημερίδα,

να καταλάβω τι έγινε. 

Γεμάτη η τσέπη μου

με βαραίνει,

καθώς προχωρώ πάμφτωχος 

στους άδειους δρόμους. 

Κρύο, βροχή, ερημιά, 

κι όσες κόπιες του προσώπου 

και να κάψω, δεν ζεσταίνονται 

τα δάχτυλά μου.