Σκρα

Περπάτησα αργά.
Άφησα την πόλη
να ρεύσει γύρω μου
ακούμπησα στο κύμα της
την πλάτη μου.
Ένας Σίμωνας Κυρηναίος
μου φίλησε δυο ανάσες
ανάμεσα σε σπίτια, αυτοκίνητα
κι ανθρώπους ασταμάτητους.
Ίσως να ´ταν κι ένας φίλος
στο απέναντι πεζοδρόμιο,
που κοντοστέκεται ν´ ανάψει,
με μια κίνηση που την γνωρίζω
σαράντα χρόνια, το τσιγάρο του
και τον καμπουριασμένο του κάματο.
Να τον δω από μακρυά
και να ντραπώ να πω γεια,
ξέρω επιστρέφει στο πατρικό του.
Να, αυτή είναι η πόλη μου.
Η Σκρα, το βρώμικο μήκος της
που περπατώ επίμονα,
εμένα άραγε με γνωρίζει κανένας
με το βήμα μου;