Το όχι τόσο καινούργιο

Αν κάνω πολλά χρόνια να σε δω
θα 'ναι σαν να σε βλέπω πρώτη φορά
κι ίσως αυτό προσφέρει μια λύση
στο πληγωμένο μου δράμα.

Δίπλα στο αλίχτισμα ένα λαϊκό λαχείο κλήρωσε 

τη νύχτα μαξιλάρι αγκαθωτό ανάμεσά μας. Το δέχτηκα. 

Φορούσες μαύρα γάντια όταν με άφησες στο κρύο,

και μύριζε ο λαιμός σου χέρι ξένο.  

Τι την ήθελες, έρμε, τη φωτογραφία στον σταθμό;

Από τότε ψάχνω την συνάρτηση που θα μου δώσει

μια νέα γέννησή μου.  Ωστόσο,

βράζεις ακόμα μέσα μου, κοχλάζεις, χύνεσαι, καις. 

Αποφάσισα να βγάλω τα μάτια μου.  

Τους πιο πιστούς προδότες. 

Να τα στείλω να επισκευαστούν στο κοντινότερο ναυπηγείο. 

Κι εσύ που θέλω να πεθάνεις αμέσως, που θέλω

να χωριστεί το κεφάλι από το σώμα σου,

τώρα έρπειν τολμάς να γελάς μ' όλα σου τα ψεύτικα δόντια 

αστραφτερά απ' το καινούργιο σπέρμα.