Post mortem

Η αναμονή συνήθεια χωρίς ενσυναίσθηση

παραδίδεται στο τέλος της μέρας

ήλιος σκοτεινός, θαυμαστικό

τέλειο έγκλημα.

Εξάρτηση, του ματαιωμένου χρώματος.

Τα κορίτσια λαμπυρίζουν στο φως.

Τα κοράλλια πεθαίνουν στην άμμο.

Τέσσερις ιππότες, τέσσερα άλογα

δένονται στα άκρα ενός δαντελίωνα.

Το δροσερό νερό έλιωσε στην άκρη

ενός παρατεταμένου καλοκαιριού.

Γέρασαν οι κάλυκες,

η αμβλυμένη οξύτητα ξεδιψάει,

αλλά δεν προκαλεί πια.

Αύγουστε, φύσηξέ μου τον λαιμό, 

προκάλεσε τη μύτη μου.

Το παιχνίδι της ζωής πιο αστείο

από το όνειρο της νύχτας αυτής.  

Αύγουστε, μελλοθάνατε του Σεπτεμβρίου,

στην άκρη μιας παραλίας με κύματα,

με βράχια, με βουνά,

στην πλάτη της κοπέλας,

στην πορτοκαλάδα, 

μέσα στο ποτήρι του καφενείου,

Αύγουστε θα πνιγείς,

μα ακόμα ζήσε αυτή τη μέρα.
Οι άλλες θα γίνουν αντανακλάσεις κόκκινου

σε παράθυρα τρένων.  

Αλλά εσύ ακόμα ζήσε.  

Η ενσυναίσθηση συνήθεια χωρίς φίλτρο

συστάδα λεύκες βουτούν στη θάλασσα.

Κίτρινο ομιχλώδες το καλοκαίρι

σε κόκκους απλώνεται

να το μαζεύω με τα χέρια

να το κλωτσώ με τα πόδια.

Ποιος νοιάζεται και ποιος καταλαβαίνει
τον μυστικό ήχο;