Τα γέλια

Στην μυθική πλευρά της καθημερινής μου μάσκας
αρνήθηκα μια μέρα να ξαπλώσω
και κατέφυγα απέναντι,
να φανταστώ τον άνθρωπο ως μη ρήμα,
κι όπου δεν ήταν δυνατό,
ως κάτι τέλεια αυθεντικό.

Πάτησα ένα σκαλί, ένα δέντρο, ένα βουνό,
να δω χωρίς κρίση, χωρίς αίσθημα,
χωρίς τους μυστικούς φίλους του παιδικού δωματίου μου,
να ακούσω χωρίς την μοίρα της γενιάς μου,
να αφήσω το δέρμα μου να ενωθεί
αντί να διαχωρίζομαι.

Τα ακούραστα χέρια μας, παρωδίες θεών, πλάθουν
ανακατεύοντας αίματα, κόκαλα, φωνές,
ζωές ώσπου τα ψαλιδωτά μας δάχτυλα να διαμορφώσουν
το αδιάφανό μας σώμα κι ώσπου τα αφώτιστα μάτια μας
να το σκιάσουν κι ώσπου το πανί της ψυχής να τεντώσει
κι οι ξύλινες καρέκλες να γεμίσουν μικρά γέλια.