Ο χώρος

ο θάνατος είναι χώρος
σ’ ένα δωμάτιο που στενεύει
γύρω του λουλούδια
και πολλαπλάσια βρωμιά

αν ήμασταν φύλλα
θα ήταν ο αέρας
αλλιώς ένα τρισδιάστατο
άδειασμα εκεί που κάποτε
ένα μπαλόνι κοκκίνιζε
την εκκρεμότητα της ζωής

Δεδομένο

Πόσο εύθραυστο είναι το κάθε δεδομένο
που φουσκωμένο με αέρα υψώνεται!
Πόσο λεπτό κι ασθενικό το κάθε ύψος!

Ένας επαναληπτικός αυτόχειρας
ξαναπαίρνει τις κυλιόμενες για τον πρώτο
κι ύστερα καταλαμβάνει
τον γραμμικό χώρο της νομής του.

Πόσο ευτελή όλα τα “απόψε το βράδυ”
απόψε το βράδυ που εκτινάσσεται
ύπουλο έλασμα πιεσμένο
να μας βγάλει τα ανυποψίαστα μάτια!

Ένας επαναληπτικός αυτόχειρας
ξαναπαίρνει τις κυλιόμενες για τον πρώτο
κι ύστερα καταλαμβάνει
τον γραμμικό χώρο της νομής του.

Παρηγορητικές μου πέτρες σκεπάστε
το ακέλυφο σαρκίο μου, όταν
το αμφίβολο καθαρτήριο του έρωτα
ρωτά και επιμένει:
Πόσο εύθραυστο το κάθε ανθρώπινο;
Πόσο σπασμένο!