Εμπιστευτικά

Οι φωτογραφίες σου χορδές τεντωμένες γαστροκνήμιου 
στον κάματο της μνήμης γραμμώνονται

Αλλάζεις διαστάσεις και προσωπείο
- παγιωμένη Αττική τραγωδία -
στο κλείστρο μου τινάζεται το φως σου
κι οι καυστικές διαθλάσεις του

Αν φανταζόμουν αυτή τη μάχη

Κι αν ήξερα για αυτή τη σφαγή,
γιατί να σου παράσχω την διαρκή μου απουσία
και γιατί την δική σου να δεχτώ,
ώστε να δένει η ανάμνηση με την φαντασία,
να θεμελιώνεται μύθος αρχαίος,
μάρτυρας αδιάψευστος δεσμού ισχυρού;

Και τη μάχη φαντάστηκα
Και για τη σφαγή ήξερα

σ’ εκείνο το πρωθύστερο παράθυρο
που άνοιξες στο στήθος μου
την δεύτερη στιγμή που σε γνώριζα.

Κι αν κάτι είπα με το ψέμα μου
κάτι που έμοιαζε με αποποίηση
ή άρνηση παιδική,
Κι αν προσποιήθηκε η ωριμότητα 

κάποια σοβαρή παραίτηση,

Και τη μάχη τη φαντάστηκα,
Και την σφαγή την είδα,
Κι είναι όλα αυτά δώρα στα χέρια μου,
καθώς εισέρχομαι δαναός
στο εξομολογητήριο.

Κι αν σου λέω μονάχα
για μια φωτογραφία δική σου με φτερά
και μια δική μου μ’ ένα κάστρο στα πόδια,
κι όλα τα υπόλοιπα που εκτεθειμένα
στην βιτρίνα της ετοιμότητας
και της γενναιότητάς μου φιγουράρουν,
όχι.


Ούτε έτοιμος είμαι,

Ούτε γενναίος υπήρξα ποτέ.