Η γλώσσα είναι μια πέτρα
και βουλιάζει στη θάλασσα.
Θορυβεί πιο αιχμηρά κι από την μυρωδιά.
Στοιχειώνει στα επιθήλια.
Γεύεται τον ύπνο μου.
Αναιρεί τα μάτια μου,
κι όταν δεν κλαίω μπήγει τα δόντια της
στις τρυφερές παρειές της μόνης μου νιότης.
Η γλώσσα μας είναι ένα παιχνίδι
που έσπασε στων χεριών μου
τον αδέξιο χρόνο.
Τώρα πια μοιάζει
με κάτι που γνώρισα στον ονειροκαιρό.
Σαν θεός του παλιού κόσμου που μ' ευλόγησε,
μα πέθανε πια. Πέθανε.
