Αγκίστρια

Τα μαλλιά σου ήταν πουλιά παγιδευμένα. 
Τώρα αυτοκτόνησαν. 
Τέσσερις ήλιοι που θέλαν να τα κάψουν αρρωστήσαν όλοι τους βαριά. 
Κι έτσι αδύναμη και άφτερη που έγινες,
με τούβλα αρχαία από τερακότα και αίμα
σου κλείνω το οπτικό πεδίο,
κι ότι βλασταίνει στους τρούλους σου
το λέω ανάμνηση.
Τάλισμαν στην τσέπη μου
Αρισμαρί στα δόντια μου
Δυο ιδρωμένα ζάρια στα χέρια μου
να τα ρίξω να σε χάσω
κι ύστερα να προσκυνήσω τη βρώμικη κουβέρτα,
με κλειστά τα μάτια
να τα αναζητήσω με τη γλώσσα,
και να τα καταπιώ. 

Μυστικά λόγια κυλάνε
στο μέσα των πηχών
βράζουν και λιώνουν
και αναδύονται απ´ τους πόρους σου,
κι εγώ σε καρτερώ σαν περσινό χειμώνα.